Αναζήτηση
Και όταν λέω όλους, εννοώ ό – λους! Του προέδρου Αλέξη συμπεριλαμβανομένου. Ο οποίος καταλαβαίνει ότι το έργο δεν έχει πολλή συνέχεια. Ασε που του λείπει δραματικά και ο φίλος μου ο Παναγιώτης (Λαφαζάνης) για να τον χρησιμοποιεί ως (αριστερό εννοείται) άλλοθι, τόσο, μα τόσο χρήσιμος εντός και εκτός Ελλάδας τους προ των εκλογών κρίσιμους μήνες…
Παράγων του δημοσίου βίου με τον οποίο συνομίλησα τις προάλλες, και ο οποίος προβληματίζεται επίσης έντονα επί των τεκταινομένων, μου ανέφερε σχετικά ότι είναι ακριβείς οι πληροφορίες που τον θέλουν (ελάτε, παιδιά, συγκεντρωθείτε, τον πρόεδρο Αλέξη, όχι τον πρόεδρο… παράγοντα) να κλίνει πλέον υπέρ του ανασχηματισμού της κυβέρνησης για να της «δώσει φτερά» –το παλιό κλασικό ανέκδοτο που συνέδεε τον ανασχηματισμό με τις… σερβιέτες!
Κατά τον παράγοντα, ο πρόεδρος Αλέξης «αντιλαμβάνεται» (ευτυχώς!…) ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στα προβλήματα –που η ίδια δημιουργεί και πολλαπλασιάζει ήθελα να του προσθέσω (του παράγοντα, όχι του προέδρου Αλέξη, αυτός δεν μου μιλάει…), αλλά δεν το έκανα για να μη διακόψω το ειρμό των σκέψεών του… Χρειάζεται επειγόντως διορθωτικές κινήσεις. Ευρείας κλίμακας.
–Πότε το βλέπετε; ρώτησα.
Επιφυλάξεις
Συνεκτιμώ ότι η αναφορά του παράγοντος του δημοσίου βίου δεν ήταν διόλου τυχαία. Τον Φλεβάρη είναι η κρίσιμη περίοδος για την κυβέρνηση: ψηφίζει (ή τουλάχιστον θα προσπαθήσει να ψηφίσει) το «νέο» Ασφαλιστικό καθώς και το νομοσχέδιο για τη φορολογία των αγροτών. Που σημαίνει σε απλά (απλούστερα…) ελληνικά ότι ο πρόεδρος Αλέξης θα προσπαθήσει να περάσει με αυτή την κυβέρνηση τα δύο νομοσχέδια-μπουρλότα και αφού τα καταφέρει (λέμε τώρα…), θα προχωρήσει σε ανασχηματισμό για το all time classic «μηδενίζω το κοντέρ και προχωράω»…
To DNA φταίει
Στο μεταξύ, είχαν περάσει τα μεσάνυχτα όταν η γαλάζια Εφορευτική Επιτροπή διά του προέδρου της Γιάννη «πιο γαύρος πεθαίνεις» Τραγάκη κατάφερνε να καταγράψει έναν άθλο: διότι περί άθλου επρόκειτο τελικά, το να ανακοινώσει τα τελικά αποτελέσματα των εκλογών στη ΝΔ που έγιναν –στάσου να δεις πότε έγιναν, γιατί κι εγώ το έχω ξεχάσει, α, ναι, την Κυριακή!
Νωρίτερα χθες το βράδυ είχα εντοπίσει στη Συγγρού τον Τραγάκη, ευτυχισμένο για την εξέλιξη αλλά και κατακουρασμένο από την προσπάθεια. Περισσότερο από όλα, όμως, πολύ απογοητευμένο που οι πάντες του την «έπεσαν» για την (πιο αργή κι από τον θάνατο…) διαδικασία.
–Ελάτε, τελείωσαν τα βάσανά σας, προσπάθησα να τον στηρίξω τον άνθρωπο, τον οποίο γνωρίζω από δεκαετιών.
–Μα να μην αναγνωρίζει κανείς ότι εμείς (η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή εννοούσε) κάναμε τρεις δουλειές ταυτόχρονα, μόνοι μας; Οτι αυτό που κάνει το ελληνικό κράτος με τις δομές του σε κάθε εκλογή, κληθήκαμε να το κάνουμε μερικοί άνθρωποι χωρίς την παραμικρή στήριξη; Με εκλογικούς καταλόγους ίδιους με των εθνικών εκλογών, να κάνουμε παράλληλα και τη δουλειά του Εκλογοδικείου επιλαμβανόμενοι των ενστάσεων και μαζί τη δουλειά των Πρωτοδικείων με την καταμέτρηση των σταυρών. Ούτε η Singularνα ‘μασταν. Καταλαβαίνεις λοιπόν τον πόνο και την αγωνία μου…
Πέταξα μεμιάς «την μπάλα στα μνήματα», διότι δεν είχε νόημα να συνεχίσω το «μασάζ».
–Ποιο ήταν το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίσατε; Τα φαξ ή κάτι άλλο;
Ρώτησα, βέβαιος ότι θα μου πει «τα φαξ» τα οποία δεν υπήρχαν παντού για να σταλούν τα αποτελέσματα στην Συγγρού.
–Η καχυποψία, μου ανήγγειλε αυθωρεί. Η καχυποψία. Δεν φαντάζεσαι σε τι βαθμό. Από όλους τους υποψηφίους, μηδενός εξαιρουμένου. Εγώ έκανα την ίδια δουλειά και στην εκλογή του 2009 με τον Σαμαρά και την Ντόρα. Σε καμία περίπτωση, τέτοιο πράγμα. Εδώ, παρότι έγιναν όλα παρουσία όλων, μια άνευ προηγουμένου καχυποψία κυριάρχησε παντού.
Δεξιοί παιδί μου…
Πόσο πιο κάτω…
Σε ένα δεύτερο επίπεδο, επιθυμώ να αναδείξω την… όμορφη ατμόσφαιρα η οποία επικράτησε χθες στο Κοινοβούλιο κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια. Μια σωστή πρωτοβουλία της κυβέρνησης η οποία εναρμονίζει την Ελλάδα με το ισχύον κοινοτικό δίκαιο (επειδή επικρέμαται πάνω από τη χώρα και ένα βαρύτατο πρόστιμο από καταδίκη στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο), αποτέλεσε την αφορμή για να ακουστούν αδιανόητα πράγματα στο πλαίσιο του λεγόμενου κοινοβουλευτικού διαλόγου.
Για μένα, καμία έκπληξη από όλα αυτά. Είχα από καιρό εκφράσει την άποψη ότι η σημερινή Βουλή είναι η ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ Βουλή ever, από τη Μεταπολίτευση και μετά –δηλαδή εδώ και 41 χρόνια.
Δυστυχώς…
(Και συνεχώς η κατάσταση επιδεινώνεται, αυτό είναι το θέμα…)
