Ηταν φυσικό να συμβεί: η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια βρήκε πολλούς υποστηρικτές, αλλά και αρκετούς αρνητές. Για τους μεν είναι ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τους δε είναι ζήτημα αρχών.

Ετσι, είναι δικαίωμα του καθενός να συμφωνεί ή να διαφωνεί επί της αρχής με το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια –αρκεί να εφαρμόζεται κατά γράμμα ο νόμος που ψήφισαν οι βουλευτές, οι οποίοι όμως δεν είχαν κανένα δικαίωμα να κατεβάσουν τη σχετική συζήτηση στο επίπεδο που την κατέβασαν.

Προσέβαλαν βάναυσα την ελληνική κοινωνία –ανεξαρτήτως των απόψεων για το σύμφωνο, που είναι σεβαστές –όλοι εκείνοι που έφτασαν να μιλούν από το βήμα της Βουλής για παιδεραστές και κτηνοβάτες, συνδέοντας τις χυδαίες αναφορές τους με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο.

Μεταφέροντας την ατμόσφαιρα των καφενέδων στη Βουλή, οι συγκεκριμένοι βουλευτές δεν εξασφαλίζουν καν ένα ελαφρυντικό του τύπου «εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω»: κι αυτό επειδή με τη συμπεριφορά τους και τα λεγόμενά τους συσκοτίζουν τα επιχειρήματα και προάγουν τον εκφασισμό στη δημόσια συζήτηση.

Ορισμένοι βουλευτές δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί ότι δεν μιλούν πίσω από κλειστές πόρτες στη Βουλή και ότι συμβάλλουν καθοριστικά στο επίπεδο της δημόσιας συζήτησης. Μπορούν όμως να είναι βέβαιοι ότι οι ψηφοφόροι έχουν μνήμη και κρίση.

Τελευταία Νέα