Αναζήτηση
Ζεις για να ονειρεύεσαι
πως οι άλλοι υπάρχουν
Ανν Λου, Τράνζιτ
Η παγκοσμιοποίηση κατέστη μια «ποίηση» καθόλου ποιητική αφού δεν είναι παρά μια νέα γεωγραφία της εξουσίας που δεν δημιουργεί συνθήκες οικουμενικότητας ή διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά καταλύει την ουσία του κοινωνικού συμβολαίου. Αλλάζει το θεσμοθετημένο και θεσμικό πλαίσιο των ελευθεριών και των δικαιωμάτων, συρρικνώνει την πολιτική παρέμβαση, διαφοροποιεί τους ίδιους τους ανθρώπους.
Ενας μανιακός καπιταλισμός που αρέσκεται να τρώει τα παιδιά του παρέχει αφειδώς ψευδαισθήσεις ότι υπάρχουν απεριόριστες δυνατότητες για τον καθένα (αρκεί να είναι manager, κυνικός και καταφερτζής) και επιχειρεί να κατασκευάσει μια διεθνή εικόνα συναίνεσης στο μοναδικό (;) μοντέλο.
Το μέγα ερώτημα που τίθεται –και λόγω των άγιων ημερών –είναι:
Πώς μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία και η κοινωνική συνοχή σε ένα σύστημα/καθεστώς όπου ο πλουτισμός του ενός γίνεται αποκλεισμός για τον άλλον;
Η ευτυχία σε συνθήκες φτώχειας συνιστά διαχρονική (αυτ)απάτη.
Ο Αριστοτέλης πίστευε ότι η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο κυβερνούν οι φτωχοί, αλλά δεν είχε ασφαλώς στον νου του ούτε την αδηφάγο παγκοσμιοποίηση ούτε τα καραβάνια των φτωχών-φαντασμάτων, τις στρατιές των «χωρίς» (πατρίδα, χαρτιά, μέλλον).
Σήμερα ο φτωχός δεν είναι ένας «έχων» με λιγότερα λεφτά, αλλά ένας «άλλος άνθρωπος». Η εισοδηματική φτώχεια (έλλειψη πόρων) καταλήγει σε μια ανθρώπινη φτώχεια με την έννοια της άρνησης των κοινών αξιών.
Καθώς δεν μοιραζόμαστε πλέον κοινούς μύθους και κοινές αντιλήψεις για το μέλλον κι ούτε τρέφουμε ο καθένας για τον πλαϊνό αισθήματα φιλαλληλίας, θέτουμε (άθελά μας;) σε κίνδυνο την κοινωνική ειρήνη.
Ο πλανήτης δεν μοιάζει με φάτνη αλλά με φρούριο.
Οι βολεμένοι, οι ανασφαλείς και οι αποκλεισμένοι.
Ενας άδικος, διαιρεμένος και εντέλει βίαιος τριχοτομημένος κόσμος μάς καλεί σε πρωτοβουλίες νέας συλλογικής ευθύνης και κοινωνικής προστασίας. Οχι στη λογική της φιλανθρωπίας και ευεργεσίας αλλά στο πλαίσιο του νέου εθνικού συμβολαίου για δικαιωματοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη.
ΥΓ1: Θυμίζω στους απανταχού αυτοαναγορευθέντες «αριστερούς» ότι δίχως υλική εξασφάλιση δεν νοείται πολιτική ελευθερία αφού «Πείνα και Δημοκρατία» δεν συμβιβάζονται.
ΥΓ2: Δεν πιστεύω στην ύπαρξη χαμένων ανθρώπων. Ως την ώρα «χαμένες πολιτικές» από διάφορους Μάγους πληρώνουμε. Καλή φώτιση στους ημιμαθείς, ημι-αριστερούς, ημι-ανθρώπους, εν γένει imitation.
ΥΓ3: Τι θα δείξει άραγε φέτος το άστρο της Βηθλεέμ;
Το τέλος των νέων Μάγων ή την αμετάκλητη διάψευση των νέων πιστών;
Οποιος από μας τολμήσει να βγει από το κλειδαμπαρωμένο κάστρο της τυφλωμένης ή τυφλής ιδεοληψίας, ίσως να δει πρώτος τα σημάδια τ’ ουρανού (και του λαού).
