Σαν σήμερα, πριν από 26 χρόνια, έπειτα από πολυήμερες ταραχές, η Ρουμανία απαλλασσόταν από το ιδιότυπο και μισητό κομμουνιστικό καθεστώς Νικολάε Τσαουσέσκου. Μερικοί νεαροί διαδηλωτές εισέβαλαν στο κτίριο της τηλεόρασης και ο φοιτητής Μιρτσέα Ντινέσκου μπήκε μπροστά από την εκφωνήτρια των ειδήσεων κάνοντας το σήμα της νίκης.

Κάπως έτσι, με ένα μιντιακό συμβάν, η Ρουμανία γινόταν μια ελεύθερη χώρα. Ελεύθερη πλην κατεστραμμένη, εξαιτίας του ηγέτη της που απαγόρευσε τις αμβλώσεις, στεγανοποίησε την οικονομία, διατηρούσε σχέσεις κυρίως με την Κίνα του Μάο και τη Βόρεια Κορέα, διέλυσε την ύπαιθρο και ισοπέδωσε το ένα τρίτο του Βουκουρεστίου, για να το ξαναχτίσει, με δικά του σχέδια, γύρω από ένα μνημειακό παλάτι «του λαού».

Ποιος θυμάται άραγε σήμερα ότι ο Τσαουσέσκου είχε ιδιαίτερες σχέσεις με το ΚΚΕ εσωτερικού; Κι όμως. Από το 1975-76, η Ρουμανία έδινε φοιτητικές υποτροφίες με σύσταση του κόμματος της ελληνικής δημοκρατικής Αριστεράς ενώ, μεταξύ άλλων, έστελνε χαρτί για το τύπωμα της εφημερίδας του, της «Αυγής». Σχεδόν κανείς δεν είχε αντιδράσει –ει μη μόνον ο Κώστας Ζουράρις (ακριβώς!), που παραιτήθηκε από την ΚΕ, και κάποιοι φοιτητές που απομυθοποίησαν στην πράξη το δήθεν κομμουνιστικό όραμα.

Από την ιστορική ηγεσία του κόμματος θυμάμαι τον Λεωνίδα Κύρκο να κάνει αυτοκριτική για την επιλογή του κόμματος. Από τον ευρύτερο χώρο, πιο οξύς στην αυτοκριτική του ήταν ο Αγγελος Ελεφάντης. Αργότερα, πάντως, στις αρχές του 1990, το ΚΚΕ εσωτερικού ΑΑ (οι «Μπανιάδες») διατηρούσε σχέση με τη Βόρεια Κορέα, μάλιστα μεγάλη αντιπροσωπεία του κόμματος που είχε σύνθημα τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία» είχε επισκεφτεί τη χώρα.

Στις μέρες μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, επίγονος σε μεγάλο βαθμό εκείνων των σχημάτων, επαινούσε (επαινεί ακόμα;) το τσαβικό καθεστώς της Βενεζουέλας του Μαδούρο. Και στη δηωμένη Ελλάδα υπάρχουν δυσανάλογα πολλοί οπαδοί του κομμουνισμού, που εχθρεύονται την Ευρώπη.

Τελευταία Νέα