Συμβαίνουν αυτά στις δημοκρατίες. Με το 28% των ψήφων στις προχθεσινές εκλογές, η ισπανική Δεξιά παρέμεινε όρθια. Με το ίδιο ποσοστό στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου και κάπου τόσο στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, η ελληνική Δεξιά κόντεψε να τσακιστεί στα βράχια της αυτογελοιοποίησης. Στο μεταξύ άλλαξε τρεις αρχηγούς και ετοιμάζεται για έναν τέταρτο.

Αν ο ίδιος αριθμός αποδείχθηκε λυτρωτικός για τη Δεξιά στην Ισπανία και καταδικαστικός για τη Δεξιά στην Ελλάδα, αν εκείνο το 28% κράτησε στην επιφάνεια τον Μαριάνο Ραχόι, αλλά έστειλε στον πολιτικό βυθό τον Αντώνη Σαμαρά και στον πάγκο της αντιπολίτευσης τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, θα υπάρχει μια εξήγηση. Κι αυτή πρέπει να αναζητηθεί στην Αθήνα, σε κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί ΣΥΡΙΖΑ – effect και έφτασε μέχρι τη Μαδρίτη. Είναι κάτι που περιέγραψε με διαφορετική διατύπωση και ο Πάνος Σκουρλέτης. «Η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ επιδρά καταλυτικά στον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης» είπε ο υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας. Μόνο που ο υπουργός τρολάρει τον εαυτό του. Αν η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ισπανία ξεκίνησε με φόρα και στην πορεία φρέναρε, οφείλεται κυρίως στις κυβερνητικές επιδόσεις των ελλήνων συντρόφων της. Ακόμη χειρότερα: ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έκανε το λάθος να ταυτιστεί με τον Αλέξη Τσίπρα. Κι όταν ζητούσε να κριθεί όχι με κριτήριο τον έλληνα Πρωθυπουργό αλλά με βάση το έργο των δικών του δημάρχων στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη, ήταν πλέον αργά.

Αυτά έως χθες. Σήμερα, όπως θα έλεγε και η Σκάρλετ Ο’Χάρα, είναι μια άλλη μέρα. Χάρις σε μια ανέλπιστη καύσιμη ύλη, τους 400.000 ψηφοφόρους, η ελληνική Δεξιά μπαίνει σε διαδικασία επανεκκίνησης. Ενώ στην Ισπανία οι σπόντες στο τραπέζι μπορούν να στείλουν τον Ραχόι στον βυθό και τον Ιγκλέσιας στην κυβέρνηση. Θα ήταν το πιο ενδιαφέρον σενάριο για εμάς. Για να δούμε επιτέλους πώς θα κυβερνούσε η πρώτη φορά Αριστερά στην Ισπανία. Αν θα ήταν αυτό το κάπως τερατώδες πράγμα που βλέπουμε στην Ελλάδα ή κάτι σε Βίβιαν Λι.

Τελευταία Νέα