Υπάρχει μια λεπτή κόκκινη γραμμή στην αίσθηση της πραγματικότητας και στην ψυχή των ανθρώπων η οποία, όπως το περιγράφει ο Τζέιμς Τζόουνς στο μυθιστόρημά του που έκανε ταινία ο Τέρενς Μάλικ, μετασχηματίζει την Κόλαση σε Παράδεισο. Το σοβαρό σε φαιδρό και το τραγικό σε κωμικό. Αμφίσημο φαινόμενο. Επικίνδυνο αλλά και σωτήριο γιατί εκτονώνει τις εντάσεις και φέρνει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις. Που τις περισσότερες φορές είναι πολύ μικρότερες από τις πραγματικές.

Να, για παράδειγμα, τι έγινε με τις ομοφοβικές δηλώσεις και τους δεκάρικους εναντίον του συμφώνου συμβίωσης που εξαπολύσανε τον τελευταίο καιρό οι μητροπολίτες Αμβρόσιος, Ανθιμος, Σεραφείμ, Νικόλαος. Σε κάποιες περιπτώσεις επρόκειτο για μισανθρωπικό παραλήρημα που προέτρεπε τους «καλούς χριστιανούς» να βιαιοπραγήσουν εναντίον των ομοφυλοφίλων. Και γράφαμε οι δημοσιολογούντες και συζητούσαμε στις παρέες για σκοταδισμό, αναγνώριση στοιχειωδών δικαιωμάτων, χειραγώγηση των πιστών, παρέμβαση της Εκκλησίας. Και σε άλλες παρέες συζητούσαν για «ανωμαλίες» και τα ύστερα του κόσμου. Και πάνω που είχα αρχίσει να μελαγχολώ, ήρθε ο μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας, μου το έκανε μιούζικαλ και μου έφτιαξε το κέφι. Αυτό με τις καμπάνες της μητρόπολής του που χτυπούσαν πένθιμα χθες και θα χτυπούν και σήμερα που ψηφίζεται το σύμφωνο συμβίωσης (ενώ δεν χτυπάνε όταν πνίγονται κατά συρροή βρέφη δέκα μέτρα από τις ελληνικές ακτές) είναι σαν η επόμενη σκηνή εκείνης της περίφημης από το «Ρόμα» του Φελίνι με την πασαρέλα μόδας για ράσα στο Βατικανό. Η υπερβολική σοβαρότητα είναι συχνά η συντομότερη οδός για τη γελοιοποίηση.

Τελευταία Νέα