Ηταν η χρονιά της πρώτης φοράς Αριστεράς, η χρονιά των capital controls, η χρονιά της προσφυγικής κρίσης ή –όπως θα βεβαίωνε η Σούζαν Σαράντον από τη Λέσβο –η χρονιά μιας πολλαπλής τραγωδίας στο Αιγαίο. Αλλά είναι και μια χρονιά εκλογών. Το 2015 άνοιξε με κάλπες και κλείνει με κάλπες. Σε αυτές τις 365 ημέρες χώρεσαν τέσσερις εκλογές σχεδόν όλων των ειδών. Οι έλληνες πολίτες κλήθηκαν να ψηφίσουν σε δύο εθνικές εκλογές κι ένα δημοψήφισμα, ενώ πολλοί από αυτούς που ασπάζονται τις ιδέες και τις αρχές της ΝΔ ψήφισαν και στις χθεσινές εκλογές του κόμματος για την ανάδειξη του νέου του αρχηγού. Ηταν τόσο πολλοί, λέει το ρεπορτάζ, που εξέπληξαν ακόμη και τους υποψήφιους αρχηγούς.

Εγινε λοιπόν η ψήφος τόσο εθιστική; Εχει πλέον, εκτός από πολιτικά, και άλλα χαρακτηριστικά; Είναι πια μια ψυχολογική ανάγκη επειδή προσφέρει την αίσθηση της δρομολόγησης μιας νέας αρχής και επειδή θεωρητικά και υποσυνείδητα λειτουργεί ως κινητήριος μοχλός μιας ευρύτερης αλλαγής; Φαίνεται να είναι ακριβώς αυτό: κάτι σαν την τελευταία ελπίδα μιας χώρας της οποίας η οικονομική πολιτική είναι υπαγορευμένη από το Μνημόνιο 3.0 και όπου το 79% των πολιτών της, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύει το «Βήμα της Κυριακής», θεωρεί ότι η νέα χρονιά που έρχεται θα είναι ακόμη χειρότερη από την εκλογική χρονιά που φεύγει. Οι εκλογές, είτε ως περήφανο «Οχι» που τελικά σημαίνει «Ναι», είτε ως επιβεβαίωση της πολιτικής κυριαρχίας Τσίπρα αλλά και ως καταπραϋντικό της αμηχανίας της Δεξιάς, είναι ένα διάλειμμα από ένα δυσάρεστο παρόν αλλά και το ξόρκισμα ενός δυστοπικού μέλλοντος.

Για εκείνους που περίμεναν υπομονετικά τρεις και τέσσερις φορές τον τελευταίο χρόνο στην ουρά ενός εκλογικού τμήματος, και είναι πολλοί, οι κάλπες κάνουν περίπου την ίδια δουλειά που θα κάνει η Σούζαν Σαράντον στη Λέσβο ώς τα Χριστούγεννα. Οι εκλογές είναι μια εκστρατεία ευαισθητοποίησης. Η αποστολή τους είναι κυρίως ανθρωπιστική.

Τελευταία Νέα