Εχω πάει στην Ινδία αρκετές φορές, κάποια από αυτές μάλιστα για να μείνω μόνιμα. Αυτό που με γοήτευσε από την πρώτη μου επίσκεψη είναι το πόσο χαρούμενοι φαίνονταν εκεί οι άνθρωποι. Ισως οφείλεται στο δόγμα ή τα τελετουργικά της θρησκείας τους, πάντως ακόμη και αν δεν έχουν να φάνε, πίνουν από λασπόνερα, αποπατούν στους δρόμους ή δεν απολαμβάνουν στοιχειώδη πρόνοια και περίθαλψη, τραγουδάνε, γελάνε και κάθε πρωί πλένουν στους δρόμους, χορεύοντας, τα σύμβολα του Ινδουισμού. Η ψυχική διάθεση μοιάζει να τους απασχολεί περισσότερο από την πραγματικότητα. Σανατάνα Ντάρμα!

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση έχει αναβαπτισθεί στα νάματα του Βραχμανισμού, αλλά αυτή η εμμονή να υπερυψούται του γεγονότος η ψυχική διάθεση με την οποία γίνεται αυτό, με πάει τσιφ Καλκούτα. Δεν τηρούμε σχεδόν καμία προεκλογική δέσμευση, αλλά επειδή το κάνουμε με σπαραγμό ψυχής, είναι σαν να τις τηρούμε όλες. Συμβιβαστήκαμε (πράξη) αλλά δεν είμαστε συμβιβασμένοι (συνειδησιακή κατάσταση). Υπογράφουμε πλειστηριασμούς, περικοπές, φόρους, αλλά επειδή τα δάκρυα μουσκεύουν τις υπογραφές μας, είναι σαν να μην υπογράψαμε. Το είπε προχθές και ο κύριος Σπίρτζης. Τα αεροδρόμια στη Fraport, αλλά πολύς πόνος αδελφέ μου. Σε κανονικές συνθήκες και επειδή οι ενήλικοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος, θα έλεγα «ε, και;». Ή έστω κι αν η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού (όπως είπε ο Μπίσμαρκ) είναι η ισορροπία ανάμεσα στο δυσάρεστο και το καταστροφικό (όπως είπε ο Τζ.Φ. Κένεντι). Αλλά δεν είμαστε σε κανονικές συνθήκες. Κάνε το δάκρυ σου χαρά λοιπόν και Σανατάνα Ντάρμα.

Τελευταία Νέα