Το είδα στην τηλεόραση την περασμένη εβδομάδα και ο τίτλος ήταν η αφορμή. Απλωνόταν φαρδύς – πλατύς κάτω από τα πλάνα της εκπομπής «Οn ΕΡΤ» στην ΕΡΤ της Αριστεράς και της προόδου: «Η εμμονή του δυτικού πολιτισμού με την ευτυχία». Δεν θα αναφερθώ στη συγκεκριμένη εκπομπή, αφού δεν την παρακολούθησα επισταμένως. Αλλά είναι μια διάχυτη, τελευταία, άποψη που εκφράζεται κυρίως από οπαδούς αυτής της φλου αριστίκ Αριστεράς που μερακλώνει με το «όχι» και συμβιβάζεται με το «ναι». Γενικώς. Δεν κάνω ταυτοποιήσεις. Μόνο στατιστική παρατήρηση.

Κατ’ αρχάς αν έβγαζα εγώ τέτοιον τίτλο, ο διευθυντής μου, σε άλλες εποχές, μπορεί και να μου έδινε μπόνους. Σε μια μόνο φράση τουλάχιστον τέσσερα μηνύματα. Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι εμμονή, άρα αποσταθεροποιεί την ψυχική ισορροπία, είναι ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού και συνεπάγεται τη δαιμονοποίησή του, δηλαδή στους άλλους πολιτισμούς, τους «καλούς», το ζητούμενο είναι η δυστυχία, η οποία όμως μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο –ή κάπως έτσι. Είναι η νοοτροπία που βάζει στο στόχαστρο αστικά κινήματα και χλευάζει απόπειρες χαράς ή μιας, έστω, ψευδαίσθησης ευδαιμονίας. Κυρίως βέβαια όταν δεν μπορεί να τις οικειοποιηθεί ή να συνταχθεί με αυτές.

Εγώ πάλι ξέρω κάτι άλλο. Οτι η ευτυχία είναι ελευθερία ή, όπως λέει ο Ιψεν, η πραγματική έννοια της ανταρσίας. Ή αυτό που μου έλεγε ο πατέρας μου, γιος παπά και βαθιά θρησκευόμενος: «Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει αυτό που θέλει η ψυχή του. Γιατί έτσι είναι ευτυχισμένος. Και καλός άνθρωπος μπορεί να είναι μόνο ο ευτυχισμένος άνθρωπος».

Τελευταία Νέα