[Θεωρείο] Με το σήμα της νίκης

Ο,τι είναι ένα θαύμα για τη θρησκεία, είναι ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα για την πολιτική: ο πιο ασφαλής τρόπος εδραίωσης της εξουσίας, η πιο απτή απόδειξη ότι μια Εκκλησία ή μια κυβέρνηση έχουν λόγο ύπαρξης. Ενα τέτοιο εντυπωσιακό αποτέλεσμα αναζητά ο Φρανσουά Ολάντ καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Ο γάλλος πρόεδρος, υπενθυμίζει η «Μοντ», υποσχέθηκε να δώσει μια «ανελέητη απάντηση» στο Ισλαμικό Κράτος –αυτό είναι το εντυπωσιακό αποτέλεσμα που μπορεί να του προσφέρει μια προοπτική πολιτικής επιβίωσης. Σύμφωνα με τη «Μοντ», όμως, η επιθυμία του Ολάντ κλωτσάει στις επιφυλάξεις των στρατηγών του. Το Γενικό Επιτελείο ζητάει από τον πρόεδρο «υπομονή και επιμονή».

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναζήτησε το εντυπωσιακό αποτέλεσμα στη Μέση Ανατολή αλλά στην Ευρώπη. Και επέστρεψε στην Αθήνα με το Μνημόνιο 3.0 –δηλαδή με μια καταστροφή, όπως με μια καταστροφή φοβούνται ότι θα επιστρέψουν οι επιφυλακτικοί γάλλοι στρατηγοί από τη Μέση Ανατολή. Η διαφορά είναι ότι ο έλληνας Πρωθυπουργός δεν είχε επιφυλακτικούς πολιτικούς δίπλα του, αλλά τον Γιάννη Βαρουφάκη, λάτρη των προσωποκεντρικών αιφνιδιασμών και της στρατηγικής των ριχτών πουκαμίσων. Μπορεί ο ίδιος να μην έπαθε τίποτα στο ευρωπαϊκό ναρκοπέδιο, αλλά η ελληνική οικονομία, από την αναιμική της δυναμική έως το τραπεζικό της σύστημα, τραυματίστηκε βαριά.

Ο Πρωθυπουργός ξέρει σήμερα ότι δεν υπάρχει κανένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα στον ορίζοντα να τον περιμένει. Με τον γολγοθά του Ιανουαρίου ενόψει και τα πολιτικά θαύματα να είναι πιο απίθανα και από τα θρησκευτικά, αυτό που του μένει να κάνει είναι να ωραιοποιεί μια δυστοπική κατάσταση. Κι αυτό έκανε χθες στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ όπου υποστήριξε ότι η κυβέρνησή του σημειώνει επιτυχίες στο εσωτερικό και ότι παίζει διαμεσολαβητικό ρόλο στο εξωτερικό. Μένει να φανεί αν θα γίνει πιστευτός την ώρα που τα κόκκινα δάνεια περνάνε σε εταιρείες διαχείρισης και η πολιτική του στο Προσφυγικό εμπνέει στους εταίρους κάθε άλλο παρά εμπιστοσύνη. Είναι περίπου σαν ο Φρανσουά Ολάντ να επιστρέφει μπαταρισμένος πάνω σ’ ένα φορείο από το μέτωπο του Χαλιφάτου και να υψώνει τα δάχτυλα στο σήμα της νίκης.