Είναι η σημερινή μια χώρα διαφορετική από αυτήν στην οποία ζήσαμε τα τελευταία πέντε χρόνια; Είναι μια χώρα όπου οι μαθητές δεν λιποθυμούν πια από την ασιτία στα σχολεία, οι ενήλικες δεν αυτοκτονούν χτυπημένοι από την οικονομική κρίση, συνταξιούχοι δεν ζουν με συντάξεις πείνας και οι ασθενείς δεν πεθαίνουν αβοήθητοι στο σπίτι τους επειδή η ανάλγητη ΔΕΗ τους έκοψε το ρεύμα; Οχι, είναι η ίδια αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι ο δραματικός λυρισμός έχει εξαφανιστεί από το αντιμνημονιακό αφήγημα μερίδας των μέσων ενημέρωσης και τις ανακοινώσεις των αντιμνημονιακών κομμάτων. Μόνο που δεν είναι η καθημαγμένη χώρα που γνωρίσαμε μετά την κρίση –ή μάλλον είναι κάτι περισσότερο από αυτή: είναι και το κόμμα – κράτος που γνωρίζαμε πριν σκάσει η φούσκα της ελληνικής οικονομίας.

Ασφαλώς δεν εξαφανίστηκαν σε αυτήν την πενταετία τα φαινόμενα εναγκαλισμού των κυβερνώντων κομμάτων με το κράτος όπως έχει εξαφανιστεί σήμερα ο δραματικός λυρισμός. Το 4-4-2 δεν ήταν σύστημα διορισμών στην κρατική μηχανή της σημερινής κυβέρνησης, αλλά η μοιρασιά της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Σε αυτά τα πέντε χρόνια, όμως, ήταν κοινή η πεποίθηση ότι η αμαρτωλή σχέση κόμματος – κράτους έφτανε έστω και με δειλά βήματα προς το τέλος της. Το πολιτικό σύστημα αναγνώριζε ότι η περίοδος της Μεταπολίτευσης δεν μπορούσε να κλείσει χωρίς τον οριστικό ενταφιασμό του κομματικού κράτους.

Η διαφορά σήμερα δεν είναι ότι μιλάμε για το τέλος μιας δειλής μεταρρύθμισης, αλλά για την αρχή μιας αδιάντροπης παλινόρθωσης. Οι διοικήσεις όσων οργανισμών πρόλαβε να ξηλώσει ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης επειδή υποτίθεται ότι δεν μπορούσαν να υπηρετήσουν το υψηλό πολιτιστικό του όραμα, οι νέοι διευθυντές μέσης εκπαίδευσης που τοποθέτησε ο πρώην υπουργός Παιδείας Αριστείδης Μπαλτάς μέσα από τα συνδικαλιστικά σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ, οι συνεντεύξεις που επανήλθαν ως βασικό κριτήριο για τον διορισμό των διευθυντών στα σχολεία, οι διοικητές των νοσοκομείων που αποκεφαλίζονται ακόμη κι όταν λείπουν σε ταξίδι στο εξωτερικό, οι μηχανισμοί ελέγχου, αποδυνάμωσης ή παράκαμψης των ανεξάρτητων Αρχών, οι διορισμοί φίλων και συγγενών είναι μερικά δείγματα μιας παλιάς νοοτροπίας που αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες της.

Ο κομματικός έλεγχος της δημόσιας διοίκησης έγινε και πάλι αναφαίρετο δικαίωμα της εξουσίας. Οποιος το αμφισβητεί, όπως αμφισβήτησε ο Ντέκλαν Κοστέλο της Κομισιόν τις συνεντεύξεις του Νίκου Φίλη, παραβιάζει την εθνική κυριαρχία. Οποιος καταθέτει ενστάσεις για τους αποκεφαλισμούς στα νοσοκομεία εξυπηρετεί, σύμφωνα με τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Ξανθό, σκοτεινά συμφέροντα. «Αξίζει να αναρωτηθούμε γιατί μια διαδικασία αυτονόητη στο παρελθόν έχει αναχθεί αυτές τις ημέρες σε κεντρικό πολιτικό ζήτημα και νομίζω ότι πρέπει να σκεφτούμε πάρα πολύ καλά ποιο είναι αυτό το σύστημα που αντιδρά» είπε προχθές. Δεν είναι παρά μια λουδοβίκεια προσέγγιση χωρίς ηθικό πλεονέκτημα. Ενα «το κράτος είμαστε εμείς» πασπαλισμένο με διακηρύξεις ανεξαρτησίας και καταγγελίες συνωμοσίας.

Ο Δημοσθένης Κούρτοβικ κάνει χρήση της κανονικής του άδειας

Τελευταία Νέα