Τον Φεβρουάριο του 2014 η καθολική οργάνωση Promouvoir προσέφυγε στη Δικαιοσύνη ζητώντας να αφαιρεθεί η άδεια προβολής από τη «Ζωή της Αντέλ», την ταινία που περιγράφει την ερωτική σχέση δύο γυναικών και στη Γαλλία είχε προβληθεί ως ακατάλληλη κάτω των 12 ετών. Η προσφυγή απορρίφθηκε πρωτόδικα για τυπικούς λόγους, αλλά στον β’ βαθμό είχε καλύτερη τύχη: το διοικητικό εφετείο του Παρισιού αφαίρεσε χθες την άδεια με το σκεπτικό ότι ο ρεαλιστικός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται το σεξ στην ταινία βλάπτει τους νέους. Παράλληλα, ζήτησε από το υπουργείο Πολιτισμού να επανεξετάσει την καταλληλότητα της «Ζωής της Αντέλ», δηλαδή να υιοθετήσει την άποψη της καθολικής οργάνωσης ότι η ταινία πρέπει να απαγορευτεί στους θεατές κάτω των 18.

Το γεγονός ότι οι δυο απόψεις, κράτους και θρησκείας, συγκρούστηκαν στα δικαστήρια με δικηγόρους και όχι έξω από τους κινηματογράφους με ιερωμένους να κραδαίνουν σταυρούς, είναι το ένα που αξίζει να κρατήσει κανείς. Το άλλο –και πιο σημαντικό –είναι ότι το υπουργείο Πολιτισμού όχι μόνο δεν συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις των καθολικών, αλλά προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Για το γαλλικό κράτος η «Ζωή της Αντέλ» δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ιστορία αγάπης –και ποιος αξίζει να σαγηνεύεται από τις ιστορίες αγάπης αν όχι οι 12χρονοι;

Στην περίπτωση του Χάιντς Ρίχτερ τα πράγματα δεν έγιναν ακριβώς έτσι. Ο γερμανός ιστορικός δικάζεται για όσα υποστηρίζει σε βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης και το κράτος, αυτό το κράτος που υποτίθεται ότι προασπίζεται την ελευθερία της έκφρασης, είναι απόν. Ή μάλλον ακούστηκε. Αλλά ακούστηκε με τη φωνή του ηγέτη της λάιτ Ακροδεξιάς που είπε από το βήμα της Βουλής ότι ο Φίσερ προσέβαλε τον κρητικό λαό. Και ακούστηκε και με το χειροκρότημα των αριστερών συγκυβερνητών του στο τέλος της ομιλίας Καμμένου. Ηταν μια σκηνή αυστηρώς ακατάλληλη. Οχι μόνο για τους 12χρονους θεατές της «Ζωής της Αντέλ», αλλά για όλες τις ηλικίες.

Τελευταία Νέα