Την άνοιξη του 2012, η δημοσιοποίηση φωτογραφιών με οροθετικές ιερόδουλους προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων περί επιλεκτικής διαπόμπευσης. Ο τότε υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, μάλιστα, έχει ακόμη μπροστά του τον τρόπο που χειρίστηκε ένα θέμα το οποίο κινητοποίησε τον αυτοματισμό της εγγενούς ευαισθησίας μας περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τον Δεκέμβριο του 2015, πολλοί από τους 7.700 ανθρώπους στη χώρα μας που ζουν με τον HIV, τον ιό που προκαλεί το AIDS, έμειναν χωρίς τα φάρμακα της αντιρετροϊκής θεραπείας τους τα οποία χορηγούνται αποκλειστικά από κρατικά νοσοκομεία. Και δεν άνοιξε ρουθούνι. Την κοινή γνώμη την ενδιαφέρει η «ασθένεια» αφού μέσω αυτής μπορεί να επικοινωνήσει τον πόνο. Η (μη) θεραπεία αφορά, δυστυχώς, μόνο τον ασθενή.

Επικοινώνησα με τον Νίκο Δέδε, πρόεδρο του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδων Θετική Φωνή, και μου μίλησε για τους κλειστούς προϋπολογισμούς σε τρία μεγάλα νοσοκομεία των οποίων έχουν «στεγνώσει» τα ταμεία. Ο ίδιος μου ανέφερε ότι ο υπουργός Υγείας Ανδρέας Ξανθός έχει εγκρίνει εδώ και αρκετές ημέρες κονδύλια για υπέρβαση του προϋπολογισμού, η υπόθεση όμως έχει σκαλώσει κάπου ανάμεσα στη γραφειοκρατία και στη μικροπολιτική. Κυρίως όμως μου μίλησε για την ψυχολογία των ανθρώπων που μένουν χωρίς θεραπεία. Δεν είναι μόνο ο κίνδυνος αποτυχίας της θεραπείας ή της μεταδοτικότητας. «Είναι σαν να περιμένεις, πεινασμένος, στην ουρά ενός συσσιτίου και στο τέλος να σου λένε ότι δεν έχει φαγητό». Βλέπετε οι ιστορίες σε μπουρδέλα είναι πιο πιασάρικες από τις ιστορίες σε νοσοκομεία. Και αυτό ισχύει και για άλλες ασθένειες.

Τελευταία Νέα