Τον Μηνά Χατζησάββα δεν τον γνώριζα προσωπικά. Ετσι μόνο ως πληροφορία ξέρω ότι το ποίημα της Κικής Δημουλά στο οποίο αναφέρθηκε ο σύντροφός του Κώστας Φαλελάκης και που, όπως είπε, συμβολοποίησε την αρχή της σχέση τους ήταν οι «Απροσδοκίες» από την ποιητική συλλογή «Χαίρε ποτέ» (1988). Αυτό που λέει: «Με ρωτάει ο καιρός / από πού θέλω να περάσει / πού ακριβώς τονίζομαι / στο γέρνω ή στο γερνώ;». Ούτως ή άλλως, όμως, ήταν η αγαπημένη ποιήτρια του ηθοποιού, που όσο ήσυχη ήταν η ζωή του τόσο θόρυβο πυροδότησε ο θάνατός του. Συνήθης αντιφατική συνθήκη της πραγματικότητας. Σαν να μας έκλεισε το μάτι καθώς έπεφτε η τελευταία αυλαία. Ομοφυλόφιλος και άθεος, δύο επιλογές που υπερασπίσθηκε χαμηλότονα όσο ζούσε και που έγιναν αιτία να αναδειχθούν νομοθετικά και κοινωνικά κενά όταν πέθανε.

Ε, και; Πιστεύει κανείς ότι η εμπειρία που περιέγραψε ο Κώστας Φαλελάκης ή ο σάλος που προκάλεσε η ανάρτηση του Κρανιδιώτη θα επισπεύσουν την ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου; Ή την εφαρμογή του νόμου περί αποτέφρωσης νεκρών; Αντε καλέ! Πολύ αισιόδοξους σας βρίσκω. Από ποια κυβέρνηση; Από αυτή που λαμβάνει υπόψη της μόνο τις ανάγκες των ψηφοφόρων της ; Ή που έχει σφιχταγκαλιαστεί μέχρι ασφυξίας με την Εκκλησία; Και σε ποια κοινωνία; Σε αυτήν που τα μέλη της λένε: «Σιγά τα ταξίδια που κάνουμε και θέλουμε και Σένγκεν»; Πού ήταν αυτοί που σήμερα πληκτρολογούν την επανάσταση του αυτονόητου όταν πριν από τρεις ημέρες, άλλη μία φορά, ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος αναφερόμενος και στα δύο θέματα όριζε το «κανονικό» ως παραδοσιακό και δαιμονοποιούσε τον «μοντερνισμό της Ευρώπης»; Ή όταν εδώ και μέρες τα δημόσια νοσοκομεία δεν χορηγούν τα αντιρετροϊκά φάρμακα στους φορείς του AIDS; Και θα γινόταν το ίδιο αν αυτοί οι δύο άνθρωποι δεν ήταν διάσημοι;

Η γιαγιά μου έλεγε ότι όλα τα θαύματα κρατάνε τρεις μέρες και το πιο μεγάλο τέσσερις. Ετσι, πολύ φοβάμαι ότι από Δευτέρα ο Κώστας Φαλελάκης θα συνεχίζει να παλεύει με τους δαίμονες της νομοθεσίας. Κάποιοι μακρινοί συγγενείς άλλων εκλιπόντων ομοφυλοφίλων θα συνεχίζουν να αποδομούν, πρακτικά και συναισθηματικά, τους συντρόφους τους. Και εμείς ως κοινωνία και θα γερνάμε μέσα στον εγγενή συντηρητισμό μας και θα γέρνουμε πάνω από τις παθογένειές μας.

ΥΓ: Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα. Διερωτώμενη πότε, πέρα από σύμφωνα συμβίωσης, θα συμφιλιώσουμε εντός μας το ενίοτε αποχαυνωτικό ημίφως του επίκεντρου με το, κατά περίσταση, δημιουργικό σκοτάδι του περιθωρίου, αφιερώνω αυτό το κείμενο στη μνήμη του.

Τελευταία Νέα