Πότε ζητάτε στη ζωή σας συναίνεση; Οταν είστε στριμωγμένοι και άρα είναι αναγκαία μια ανοχή στα επόμενα βήματά σας. Και πότε η κίνηση αυτή δεν είναι κούφια λόγια; Οταν οι συνομιλητές – εταίροι των βημάτων σας δεν έχουν απονομιμοποιηθεί προγενέστερα από εσάς. Και αλήθεια, αν έχουν απολύτως ακυρωθεί ως στρατηγικοί εταίροι, ποιος ο λόγος να ζητήσετε τη συναίνεσή τους; Ο Αλέξης Τσίπρας ζήτησε τη συναίνεση των άλλων πολιτικών αρχηγών στα επόμενα στρατηγικά του βήματα. Παρακάμπτω το γεγονός πως το μέχρι πρότινος «παλιό πολιτικό σύστημα» –σύμφωνα με τη ρητορική του ίδιου –κλήθηκε να βάλει πλάτη για το νέο και παραθέτω μερικές σκέψεις. Ας πάμε στο πρώτο σενάριο. Και ας υποθέσουμε πως οι λοιποί επικεφαλής κομμάτων συναινούσαν στους τρεις άξονες που έθεσε ο Τσίπρας. Την επόμενη μέρα σε ποιον θα είχε εκχωρηθεί ακόμη βαθύτερα η όποια αντιπολίτευση στην κυβερνητική πολιτική; Ερώτημα ρητορικό, με την πρόσθετη υποσημείωση πως το απόν ΚΚΕ διατηρεί πλέον μηδαμινή δυναμική ή ακολουθεί τελετουργίες που δεν εμπνέουν για κανένα σχέδιο. Σε αυτό το πρώτο σενάριο και αν τελικά υπέκυπταν στις προτάσεις Τσίπρα για δημιουργία δύο επιτροπών για το Ασφαλιστικό και τη συνταγματική αναθεώρηση, ποιος ο ρόλος τους την επόμενη μέρα; Δεν θα ήταν σαν να συγκυβερνούσαν και μάλιστα χωρίς να έχουν πάρει υπουργεία; Αν, πάλι, συναινούσαν πώς θα εξηγούσαν την πιθανή καταψήφιση άλλων προαπαιτούμενων μέτρων στη Βουλή; Θα ήταν ικανά τα αποδομημένα κόμματα της αντιπολίτευσης παράλληλα με τη «συναίνεση» να διαμορφώσουν και χάρτη προτάσεων για μια αναπτυξιακή ανάταξη της χώρας;

Ας πάμε τώρα στο δεύτερο σενάριο. Οι αντιπολιτευόμενοι δεν συναινούν (δεν συναίνεσαν για την ακρίβεια) στους άξονες Τσίπρα. Και δεν το έκαναν –δικαίως –αφού όπως μάθαμε δεν υπήρξε και κάποιο σαφές περίγραμμα προτάσεων αλλά μια παγίδευση τύπου φοιτητικού συνδικαλισμού. Ετσι ο Τσίπρας κλείνει το μάτι στους δανειστές και τους υπογραμμίζει τη θεσμική ανωριμότητα των αντιπολιτευομένων του. Εμφανίζεται ως Πρωθυπουργός που προχωράει μόνος του στο ναρκοπέδιο των «μεταρρυθμίσεων». Νομιμοποιείται να διευρύνει την κυβερνητική του βάση με τον «χρήσιμο» Λεβέντη. Παράλληλα υπενθυμίζει στον κόσμο, πέραν του οικονομικού ΤΙΝΑ (there is no alternative), ότι υπάρχει και πολιτικό ΤΙΝΑ. Τι ήταν λοιπόν το Συμβούλιο των Αρχηγών; Μια μπλόφα του Τσίπρα. Με την υποσημείωση πως δεν είναι μπλόφα μακράς καύσης- δεν είναι στεκιά σε τραπέζι μπιλιάρδου που στρώνει την επόμενη κίνηση –αλλά μια μικρή καθυστέρηση λίγο από πριν το ναρκοπέδιο του Ασφαλιστικού και της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος. Η συναίνεση είναι ένα πιάτο που όταν το αρνούνται οι άλλοι προκαλεί δυσπεψία.

Τελευταία Νέα