Η στάση απέναντι στον θάνατο ήταν πάντοτε ένα από τα ουσιώδη φιλοσοφικά ζητήματα. Ο Σωκράτης ανήγαγε την ίδια την αιτία της φιλοσοφίας σε προετοιμασία θανάτου, ο δε Επίκουρος μιλούσε για ανυπαρξία θανάτου μιας και αξία έχει μόνο ό,τι νιώθει κάποιος, ενώ όταν πεθαίνει δεν νιώθει τίποτα. Ο χριστιανισμός έλυσε τον θανατικό φόβο με την άποψη ότι, αφού γεννιόμαστε από τον Θεό και είμαστε δημιουργήματά του, δεν πεθαίνουμε πραγματικά, απλώς επιστρέφουμε στον πατέρα-δημιουργό μας. Ολες αυτές οι παραπάνω προσεγγίσεις αλλά και εν γένει η δυτική αντιμετώπιση του θανάτου, χαρακτηρίζονται από μια κεντρική προσπάθεια απομυθοποίησής του.

Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει με τους τζιχαντιστές. Σκοτώνουν και σκοτώνονται στο όνομα του Αλλάχ υμνώντας και επιδιώκοντας τον θάνατο, κάτι παράλογο και φρικιαστικό για μας. Θυσιάζουν τη ζωή στην υπηρεσία του θανάτου. Κάτι τέτοιο ο Νίτσε το ονόμαζε μηδενισμό. Γιατί θεωρούσε μηδενιστή όποιον θυσιάζει το ζωικό παρόν για αφηρημένα ιδεώδη.

Η ιδέα του τζιχάντ, του ιερού πολέμου, υπάρχει στο Κοράνι. Αυτό όμως που ονομάζεται τζιχαντισμός είναι δημιούργημα της σύγχρονης ιδεολογίας του ισλαμικού φονταμενταλισμού, όπως δομήθηκε από τον πακιστανό θεολόγο Μαουντούντι (1903-1979) και τον Αιγύπτιο Σαγίντ Κουτμπ των Αδελφών Μουσουλμάνων (1906-1966). Και οι δυο τους οραματίστηκαν ένα πολιτικό Ισλάμ με κύριο άξονα τον αγώνα του τζιχάντ. Προσέφεραν έτσι ένα ιδεολογικό όπλο στους ισλαμιστές τρομοκράτες. Το μίσος των οποίων είναι το μίσος εναντίον της χριστιανικής αγάπης, εναντίον του δυτικού ορθολογισμού, εναντίον του «Αμνού του Θεού». Δεν δέχονται τη συνύπαρξη με το διαφορετικό. Οπως ο ναζισμός υμνούσε τον εαυτό του φτάνοντας στο σημείο να τον σκοτώσει, έτσι και οι τζιχαντιστές έχουν αυτοκτονική πορεία, παρασύροντας στη ναρκισσιστική τους τρέλα του θανάτου όσους μπορούν περισσότερους από εκείνους που δεν τους μοιάζουν. Δοξάζοντας το «Ιδιο» σταδιακά το απομονώνουν και το σκοτώνουν. Θυσιάζονται στην υπηρεσία του θεολογικού ναρκισσισμού τους. Για αυτό και είναι δύσκολο να αντιμετωπιστούν με ορθολογισμό και να εξηγηθούν κοινωνιολογικά.

Χρειάζεται να πολεμηθούν σε τρία μέτωπα: να κοπούν οι πηγές χρηματοδότησής τους και να αυξηθούν τα μέτρα προληπτικής ασφαλείας. Κυρίως όμως να εκτεθούν ως προς το ιδεολογικό και πολιτιστικό τους πεδίο. Μέσω της εκπαιδευτικής πολιτικής των κυβερνήσεων και των κρατών, να αναδειχθεί ότι δεν προσφέρουν εναλλακτική ηθική απάντηση στη δυτική παρακμή αξιών, όπως ισχυρίζονται, αλλά υπηρετούν τη βαρβαρότητα. Τον «Αμνό του Διαβόλου».

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Τελευταία Νέα