Το ραντεβού ήταν σαν να είχε κλειστεί ήδη από το βράδυ που η κυβέρνηση μέτρησε 153 βουλευτές στη Βουλή. Στο ρεπερτόριο διακυβέρνησης που έχει προλάβει να διαμορφώσει ο Αλέξης Τσίπρας τους τελευταίους έντεκα μήνες, η προσφυγή στη συναίνεση πρέπει ήδη να λογίζεται ως μόνιμο αντανακλαστικό –ως ο δοκιμασμένος ελιγμός κάθε φορά που στενεύουν τα περάσματα για τη συμπολίτευση.

Αν ήταν εντολή στο λογισμικό του πρωθυπουργικού εγκεφάλου θα ήταν γραμμένη κάπως έτσι: Εχεις πρόβλημα; Ζορίζεσαι; Δεν πειράζει. Πάρε τηλέφωνο τον Πρόεδρο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Προεδρία καλείται να παίξει τον ρόλο του αμορτισέρ. Ποτέ όμως δεν χρειάστηκε να το κάνει τόσο συχνά όσο στο σύντομο διάστημα που στο Προεδρικό βρίσκεται ο Προκόπης Παυλόπουλος. Ο ενεργός ρόλος του στο μακρύ καλοκαίρι του 2015 θα μπορούσε να διαβαστεί και ως δείκτης της ιστορικότητας των καιρών. Δεν είχε, όπως οι προκάτοχοί του, την πολυτέλεια να αναπαυθεί στην ασφάλεια της εθιμοτυπικής ακινησίας.

Η διαφορά με το καλοκαίρι της δημοψηφισματικής δίνης και του τρίτου Μνημονίου είναι ότι τώρα δεν υπάρχει δράμα. Δεν υπάρχει για τον Τσίπρα το άλλοθι του εθνικού κινδύνου που δικαιολογεί την προσφυγή στο Συμβούλιο των Αρχηγών. Υπάρχει γυμνή η πολιτική σκοπιμότητα. Τη βλέπει κανείς και από την ξεχειλωμένη ατζέντα της πρόσκλησης του Μαξίμου. Είναι όλα μέσα, από το Προσφυγικό μέχρι το Ασφαλιστικό, σαν να ήταν το Συμβούλιο Αρχηγών κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου καλούνται τα μέλη για brainstorming.

Ο Τσίπρας θέλει να στήσει ως πειστήριο της κυριαρχίας του το κάδρο, στο οποίο η παραζαλισμένη αξιωματική αντιπολίτευση θα εμφανίζεται με ανθυπομεταβατικό εκπρόσωπο. Και για να στήσει αυτή τη φωτογραφία δανείζεται ως φόντο το Προεδρικό.

Ο Πρόεδρος δεν είναι ο σκηνογράφος της κυβέρνησης. Το πρόβλημά του ωστόσο είναι ότι, ακόμη κι αν έχει διαγνώσει την πρόθεση εργαλειοποίησης του θεσμού, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί στον Πρωθυπουργό τη σύγκληση του Συμβουλίου. Δεν έχει σημασία ότι το όργανο είναι πλέον άτυπο. Τυχόν προεδρική άρνηση θα συνιστούσε μείζονα ανισορροπία στον άξονα κυβέρνησης – Προεδρίας και θα τραυμάτιζε περισσότερο τον θεσμό, από ό,τι τώρα η προσχηματική χρήση του.

Το γεγονός ότι ο Παυλόπουλος ζήτησε από τον Τσίπρα να καλέσει εκείνος τηλεφωνικά τους πολιτικούς αρχηγούς θα μπορούσε να ερμηνευτεί και ως διακριτικός μετριασμός μιας εμπλοκής που ήταν θεσμικώς αναπόφευκτη. Δεν θα ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που ο Πρόεδρος εκδηλώνεται έτσι, διά των συμβολισμών και των βουβών συνδηλώσεων.

Για τον Τσίπρα το παίγνιο της συναίνεσης δεν είναι παντομίμα. Είναι κάτι σαν διαστροφή του νόμου του ποδοσφαίρου. Ο Τσίπρας αλλάζει πάσες με όλους. Και στο τέλος κυβερνά πάντα με τον Καμμένο.