Σας τα ‘πα; Τα νέα και τα κάλαντα μαζί; Αφού μάλλον τα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσουμε του Αϊ-Νικόλα ανήμερα. Με το που μέσιασε ο Νοέμβριος ήρθε –σε δρόμους, διαφημίσεις και βιτρίνες –η τζίνγκλα και η μπέλα να με συνθλίψουν σαν Συμπληγάδες. Γιατί ο εκβιασμός της χαράς είναι πιο καταθλιπτικός από την ίδια την κατάθλιψη. Παρ’ όλα αυτά, οι εγκέφαλοι του μάρκετινγκ φέτος αυτό αποφάσισαν. Να στρογγυλοκαθήσουν τα Χριστούγεννα μετά την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου μπας και ξεχαστούμε που είμαστε φτωχοί και θα γίνουμε φτωχότεροι, που ζούμε σε μια χώρα πέρα από τα σύνορα της λογικής, όπου τα πάντα αναβάλλονται και μόνο οι γιορτές κατέφθασαν με ακρίβεια δυτικοευρωπαίου τραπεζίτη. Τι του λείπει του ψωριάρη; Δέντρο με μαργαριτάρι. Είναι και αυτό το γαϊδουροκαλόκαιρο (σαν να έχουμε όχι 25 Νοεμβρίου αλλά 15 Σεπτεμβρίου) και νομίζω ότι ήδη μετανάστευσα στην Αυστραλία όταν οι δρόμοι φοράνε λαμπάκια κι εμείς κοντομάνικα.

Εκ φύσεως, ψάχνω τη χαρά ακόμη κι εκεί που δεν υπάρχει. Την πραγματική χαρά όμως, αυτήν την υγρή, τη ρέουσα εκδοχή της ευτυχίας όπως την περιγράφει ο Σάλιντζερ. Οχι την πρόφασή της. Ούτε τα άλλοθί της. Τη θέλω για να χαίρομαι, όχι για να ξεχνάω, ούτε για να ξεχνιέμαι. Και χθες είδα πάλι στον ύπνο μου ότι με κυνηγούσαν σαράντα Αγιοβασίληδες. Σαν τους σαράντα δράκους. Και μια ξανθιά τηλεστάρ που άχνιζε κουραμπιέδες νοεμβριάτικα. Θα σου ταγκίσουν κούκλα μου μέχρι την Πρωτοχρονιά. Δεν είναι σαν τα Christmas cakes. Αλλες συνταγές αυτές. Για άλλα στομάχια.

Τελευταία Νέα