Δεν ήταν ο πρώτος, ήταν ο τρίτος ή μπορεί και ο τέταρτος. Αλλά με τα μαθήματα Πολιτικής Ιστορίας χάνεται η πολιτική ουσία. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να είναι ο ένατος Πρωθυπουργός που καταθέτει στεφάνι στο Πολυτεχνείο –τόσοι είναι οι εκλεγμένοι πρωθυπουργοί από την πτώση της δικτατορίας και μετά.

Ο ίδιος Τσίπρας ως ηγέτης της ριζοσπαστικής Αριστεράς και αργότερα ως αρχηγός της αντιπολίτευσης απολάμβανε την επίσκεψή του στο Πολυτεχνείο ως μέτρο της πολιτικής και κοινωνικής του αποδοχής. Ηταν ο λαοφίλητος που μπορούσε να σταθεί στην μπρούτζινη κεφαλή του Πολυτεχνείου χωρίς να φοβάται ότι θα προσγειωθεί κάποιο νεράντζι στο δικό του κεφάλι. Η προχθεσινή του επίσκεψη, όμως, δεν θύμιζε σε τίποτε τις παλαιότερες. Ηταν μια άσκηση θάρρους. Και του έδωσε την αφορμή, μετά την απομάκρυνσή του από τον χώρο, να καταδικάσει τους αντιεξουσιαστές και την έφεσή τους στη ρύθμιση της κυκλοφορίας των πεζών με μπουνιές και κλωτσιές. Ο Πρωθυπουργός εξοργίστηκε, η οργή τους δεν είναι πια δίκαιη. Ισως επειδή έζησε στο πετσί του το γεγονός ότι η ελεύθερη κυκλοφορία των ανθρώπων, μια θεμελιώδης αξία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι σχετικό μέγεθος στη χώρα του και στα εκπαιδευτικά της ιδρύματα. Ισως επειδή αντιλήφθηκε ότι σε αυτή τη χώρα είναι επικίνδυνο να περπατάς.

Η Ευρώπη υπερασπίζεται σήμερα ακριβώς αυτό το δικαίωμα. Το θεμελιώδες δικαίωμα του καθενός να μπορεί να πάει στο γήπεδο, σε μια συναυλία, σε ένα εστιατόριο χωρίς να αισθάνεται ότι κινδυνεύει, χωρίς να πρέπει να κάνει ασκήσεις θάρρους. Το ίδιο ισχύει και για τις διαδηλώσεις, σαν αυτή στην οποία πήγε ο Κουμουτσάκος, τα πανεπιστήμια, σαν αυτό που θα ‘θελε να πάει για να διδάξει ο Πανούσης αλλά δεν πάει επειδή «δεν είναι τρελός» ή τις καταθέσεις στεφάνου στο Πολυτεχνείο. Ο Αλέξης Τσίπρας πλέον ξέρει. Κι όσο τεράστια και να είναι η διαφορά που χωρίζει μια βόμβα από ένα νεράντζι άλλο τόσο ασήμαντη είναι η διαφορά ανάμεσα στις αποχρώσεις του φασισμού.