Στις 25 Νοεμβρίου 2015, στο Ρέθυμνο, θα διεξαχθεί η εξ αναβολής δίκη κατά του γερμανού καθηγητή Ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ, για τις απόψεις που εκφράζει στο βιβλίο του «Η μάχη της Κρήτης» (εκδ. Γκοβόστη). Γιατί παρέπεμψε τον Ρίχτερ ο εισαγγελέας; Διότι καταρρίπτει την ηρωική εκδοχή της Μάχης της Κρήτης, την οποία εξετάζει ως παρατηρητής ενός καθαρού πολεμικού επεισοδίου, δεν αποκαλεί συλλήβδην ναζιστές τους γερμανούς αλεξιπτωτιστές και γενικώς δεν έχει την αντίληψη για τα γεγονότα και για την ερμηνεία τους που κυριαρχεί στην Ελλάδα.

Ο Ρίχτερ δεν είναι τυχαία περίπτωση. Γνωρίζει τη χώρα άριστα, αρθρογραφεί μάλιστα παρεμβατικά σε αριστερά κατά κύριο λόγο έντυπα (όπως, π.χ., το «Αντί») από τη δεκαετία του 1970. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι γερμανός εθνικιστής ή έστω σοβινιστής. Επίσης, η ιστορική του ματιά δεν είναι αναθεωρητική, ουδέποτε αμφισβήτησε την εγκληματική διάσταση του γερμανικού ναζισμού κατά της ανθρωπότητας. Υπό τη δική του επιμέλεια, άλλωστε (και του καθηγητή Αρχαιολογίας στη Χαϊδελβέργη Ρ. Στούπεριχ), έχουν εκδοθεί σχεδόν 70 τόμοι με θέμα την ελληνική ιστορία και αρχαιολογία. Στα βιβλία του συγκαταλέγεται και ο τόμος που επιμελήθηκε με τίτλο «Συμφιλίωση χωρίς αλήθεια; Γερμανικά εγκλήματα πολέμου στην Ελλάδα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».

Αλλά τότε γιατί έμπλεξε; Απλούστατα. Επειδή είναι ελεύθερος ιστορικός, επειδή πιστεύει ότι η Iστορία, ως επιστήμη, έχει κανόνες, ότι δεν μπορείς να επαφίεσαι στο κοινό αίσθημα ή στη μυθολογία, στις φήμες ή έστω στις προγενέστερες αναγνώσεις για να κάνεις τη δουλειά σου –και επειδή βρήκε απέναντί του κατηγόρους που θεωρούν ότι τους προσβάλλει διότι αναζητεί την ακρίβεια. Ερευνα, πηγές, συσχετισμοί, ιδού το υλικό του επιστήμονα της Ιστορίας. Οι εργασίες που προκύπτουν απ’ αυτό το υλικό προφανώς είναι αντικείμενο κριτικής. Και έτσι θα συνέβαινε και με την ανάγνωση εκ μέρους του Ρίχτερ της «Μάχης της Κρήτης» αν δεν είχε την κακοτυχία να πέσει πάνω στο αναθεωρημένο άρθρο 2 του αντιρατσιστικού νόμου και στις διατάξεις περί κακόβουλης άρνησης εγκλημάτων πολέμου με εξυβριστικό χαρακτήρα. Υποτίθεται ότι με αυτόν θα διωκόταν ο μισαλλόδοξος λόγος. Η ειρωνεία είναι ότι στον αντίποδα διώκεται η επιστημονική έρευνα.

Μια ιστορία παρόμοια με εκείνη της δήλωσης του Νίκου Φίλη για τις γενοκτονίες; Σε λίγο καιρό, αν τυχόν ατυχής έκβαση κάνει το θέμα διεθνές, ίσως ξαναγίνουμε αντικείμενο της παγκόσμιας περιφρόνησης. Δεν τρέχει τίποτα, συνηθίσαμε.

Τελευταία Νέα