Πώς είναι η ποιητική εκδοχή της θεωρίας του χάους; Για την πεταλούδα που κουνάει τα φτερά της στην Κίνα και προκαλεί τροπική καταιγίδα στον Αμαζόνιο; Κάτι ανάλογο βλέπω να συμβαίνει τις τελευταίες μέρες στην κεντρική σκηνή της χώρας. Αρνείται, δηλαδή, ο Νίκος Φίλης τον όρο «γενοκτονία» των Ποντίων και τρώει μπουκέτα ο Γιώργος Κουμουτσάκος στο Σύνταγμα ως παράλληλο χάπενινγκ σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην οποία συμμετέχουν χρυσαυγίτες βουλευτές, αλλά και ο Μιχελογιαννάκης του ΣΥΡΙΖΑ και ο Νικολόπουλος των ΑΝΕΛ. Οι αστυνομικοί παρακολουθούν σε κατάσταση παθητικής ασάφειας –η Βασδέκη τραγουδά και ο Γκίκας χοροπηδά όπως έλεγε το παλιό αναγνωστικό. Εν τω μεταξύ, όλοι οι Ελληνες γίνονται και πάλι ιστορικοί, ενώ τα κόμματα τα λεγόμενα «συστημικά» ψάχνουν πού θα φορτώσουν την πολιτική ευθύνη των εκτρόπων, αν η κότα δηλαδή έκανε το αβγό ή το αβγό τον Φίλη (που στην προκειμένη περίπτωση μόνο «κότα» δεν ήταν αφού επέμενε σε παλιότερες δηλώσεις του).

Δεν κάνω πλάκα. Προσπαθώ απλώς να επισημάνω αυτό που τουλάχιστον εγώ αντιλαμβάνομαι. Ακόμη πιο ευαίσθητες από τις εξαρτήσεις στο Σύμπαν, οι πολιτικές εξαρτήσεις και παραπολιτικές καραμπόλες αναδεικνύουν το μέγα θέμα της ανικανότητας διάκρισης του σημαντικού από το ασήμαντο. Βασικό συστατικό στοιχειώδους ωριμότητας. Και το σημαντικό δεν είναι τι είπε ο Φίλης, αλλά πως από μια δήλωση που αναφέρεται σε ιστορικά γεγονότα τα κόμματα πετάνε το ένα στο άλλο την μπάλα και το γκολ μπαίνει τελικά από τις τραμπούκικες πρακτικές της Χρυσής Αυγής.

Τελευταία Νέα