Είναι νέος –43 ετών -, σέξι, σκανταλιάρης και πρωθυπουργός. Μιλάω για τον Τζάστιν Τριντό, πρόεδρο της κυβέρνησης του Καναδά, με τα τατουάζ και την πυγμαχία του, τις φωτογραφίες του με σορτσάκι μόνο, τους ινδικούς χορούς, το σακάκι του στον ώμο και την ανεμελιά του. Τα κορίτσια τον ζαχαρώνουν και όλοι συμφωνούν περί της μοντερνιτέ του. Χθες μάλιστα ορκίστηκε το υπουργικό του συμβούλιο που αποτελείται από δεκαπέντε άντρες και δεκαπέντε γυναίκες. Τέτοιο ζύγι πρώτη φορά στην ιστορία της παγκόσμιας πολιτικής.

Μια χαρά το παλικάρι, έλα όμως που εγώ θυμάμαι τον πατέρα του, επίσης πρωθυπουργό του Καναδά, Πιερ Τριντό και τη μητέρα του Μάργκαρετ. Και σκέφτομαι ότι η έννοια του «προχωρημένου», του μη συμβατικού και του ανατρεπτικού ορίζεται πάντα σε συνάρτηση με την εποχή της. Γι’ αυτό ο Τζάστιν μου φαίνεται πιο συντηρητικός από τον πατέρα του. Ισως επειδή σήμερα, που τα Μέσα αναπαράγουν παγκοσμίως και σε χρόνο dt τα χούγια των δημόσιων προσώπων, η αντισυμβατικότητα μοιάζει με δήλωση. Ενώ στις δεκαετίες του 1970 και του 1980, που η διασπορά της είδησης ήταν πολύ πιο περιορισμένη, αποτελούσε έκφραση. Οταν λοιπόν ο μπαμπάς Πιερ, εκείνα τα χρόνια, πήγαινε στην καναδική Βουλή με σαγιονάρες, φορούσε καφτάνια, έκανε πιρουέτες πίσω από τη βασίλισσα Ελισάβετ, παντρευόταν τη χίπισσα Μάργκαρετ και γενικώς έβγαζε τη γλώσσα του στο κατεστημένο, όριζε ήδη μια προσωπική ανατροπή. Και αν η «πρώτη εκτέλεση» είναι, για την εποχή της, τόσο ανατρεπτική, πόσο πιο μοντέρνα μπορεί να είναι η σύγχρονη «διασκευή» της;