Σήμερα θα το πάω ανεκδοτολογικά. Ισως έτσι σχολιάζονται καλύτερα κάποια φαινόμενα. Το πρώτο είναι πραγματικό γεγονός και ανάγεται στο μακρινό 1980, λίγο μετά την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, λίγο πριν το ΠΑΣΟΚ έλθει στην εξουσία. Συνέβη στη Σύρο ανάμεσα σε δύο γειτόνισσες. Να υπενθυμίσω ότι τότε ακόμη τα αφτιά των οπαδών του ΠΑΣΟΚ γαργαλούσε το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», ενώ η είσοδος στην Οικονομική Κοινότητα θεωρούνταν «προίκα» των νεοδημοκρατών. Κομματικά αντίπαλες λοιπόν οι δύο Συριανές, είχαν αναγάγει σε casus belli τη διακομιδή των σκουπιδιών που η μία άφηνε στην πόρτα της άλλης. Ωσπου, σε μια έκρηξη ηρωικής αγανάκτησης, η πασοκτζού, η οποία είχε προσδώσει στη σκουπιδοσακούλα κομματικό ιδεολόγημα, έγραψε με σπρέι στον τοίχο της απέναντι: «Μωρή γλιτζού η ΕΟΚ σας μάρανε».

Το δεύτερο είναι ανέκδοτο από την ίδια δεκαετία. Ενας γαμπρός, τις παραμονές του γάμου του, πάει στον πατέρα του για να του ομολογήσει τον καημό του. «Πατέρα, δεν θέλω να παντρευτώ τη Μαριγώ». «Γιατί παιδί μου;». «Γιατί είμαι ερωτευμένος με τον Μήτσο». Εξαλλος ο πατέρας αρπάζει το δίκαννο. «Τι είναι αυτά που λες βρε αχρείε! Τι ρεζιλίκια είναι αυτά! Ο Μήτσος είναι Νέα Δημοκρατία».

Το κομματικό πρόσημο που επιβάλλει τον διαχωρισμό των πολιτών σε «ημετέρους» και «υμετέρους» δίνει, εξ ορισμού, τροφή στην ανεκδοτολογία. Επειδή ακριβώς καλλιεργεί τη γραφική περιγραφή των προσώπων. Και αυτού του είδους η περιγραφή δίνει τις αιχμές της για να κρεμάσει κανείς ό,τι θέλει. Στολίδια, λαμπάκια, κουδούνια, πλαστικά γάντια. Ο,τι ακριβώς έγινε με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών. «Υιοθετήθηκαν» από τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση, ηρωοποιήθηκαν, τραγουδήθηκαν, συμβολοποιήθηκαν. Δικαίως ή αδίκως –δεν έχει σημασία, γιατί περί αυτού ούτε καν η Ιστορία δεν θα αποφανθεί. Και μετά τις εκλογές επαναπροσλήφθηκαν αφού πρώτα κεράστηκαν τα γλυκά της Νάντιας Βαλαβάνη.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η σημερινή κυβέρνηση όμως θα μπορούσε να μη μεταθέσει κάποιες από αυτές ως μόνιμες γραμματείς στα δικαστήρια. Ακόμη και αν οι συγκεκριμένες έχουν τα προσόντα. Θα έπρεπε να το κάνει αργότερα ή με λιγότερο εξόφθαλμο τρόπο. Για να τις προστατέψει από τον ίδιο τους τον μύθο. Σε μια εποχή που ο κόσμος χάνει αβέρτα τις δουλειές του και το τρίτο Μνημόνιο τον ξεπαραδιάζει, η ηρωοποίηση εύκολα έρχεται τούμπα. Και από θετική γίνεται αρνητική. Και αρχίζουν τα ανέκδοτα. Για το κόκκινο γάντι που, απο σύμβολο αγώνα, γίνεται σύμβολο κομματίλας.