Δεν ξέρω αν το αντιληφθήκατε αλλά η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου έχει, με κάποιον τρόπο, ενταχθεί στη σύγχρονη ποπ κουλτούρα μας. Με όχημα την κιτς εικαστική και λεκτική αισθητική των πολεμικών ταινιών του Φώσκολου και του Τζέιμς Πάρις αλλά αιτίες πολυσήμαντες και πολυδιάστατες. Η γραφικότητα άλλωστε αποδυναμώνει και κουκουλώνει την ουσία. Που στην προκειμένη περίπτωση είναι, κατά τη γνώμη μου, μια διαστρεβλωμένη και κακοφορμισμένη σχέση με την αναβίωση της παράδοσης. Επιφανειακή και τυπολατρική, ίσα ίσα για να γεμίζει ο τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός αέρας και οι απλωσταριές του Διαδικτύου. Πρόκειται για μια ακόμη καταγραφή της παρένδυσης του παλιού σε νέο. Σαν να λέμε, καινούργιες σκηνοθεσίες με παλιές συμπεριφορές. Αλλά ο Κώστας Πρέκας με φελιζόλ, που μοιάζει με χιόνι, να φωνάζει «Αέρα» είναι πάντα ο Κώστας Πρέκας με φελιζόλ που φωνάζει «Αέρα». Με δυο λόγια, όταν αποδυναμώνεις το αποδομημένο ήδη εν τη γενέσει του, κατά κάποιον τρόπο το επιβάλλεις.

Η μοναδική μυρωδιά καινούργιου εφέτος μου ήρθε από τη Θεσσαλονίκη. Και δεν ήταν μόνο οι μαθήτριες της πόλης –που οι τακούνες τους επί πολλά χρόνια ράγιζαν την άσφαλτο –οι οποίες συμμορφώθηκαν στην έκκληση του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη και παρήλασαν με το ενδεδειγμένο διομισάρι μοκασίνι. Ηταν και ο ίδιος ο δήμαρχος. Που έβαλε στην παρέλαση γραβάτα (γιατί τον έχουν εκνευρίσει οι συριζαίοι όπως δήλωσε) αλλά και, αυτοσαρκαζόμενος, φωτογραφίστηκε ντυμένος τσολιάς. Ο αυτοσαρκασμός είναι απόλυτα συνδεδεμένος με το καινούργιο. Γιατί, όταν το καινούργιο γίνεται παλιό, το πρώτο που απεμπολεί είναι αυτήν την ιδιότητα.