Ακόμη και αν εκείνη η ημέρα που διαβεβαίωνε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ ανήκει στην πολιτική προϊστορία, ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να βρίσκεται τώρα σε υπαρξιακή κρίση: ο πιο μισητός φόρος της τελευταίας εξαετίας αποστέλλεται αύριο και μεθαύριο σε περίπου έξι εκατομμύρια δικαιούχους. Κι αν βρέθηκε κάποια στιγμή και δεν βρίσκεται πια σε υπαρξιακή κρίση, αυτό οφείλεται στις εκλογές του περασμένου μήνα. Το τρίτο Μνημόνιο νομιμοποιήθηκε στις κάλπες και ο Τσίπρας έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός της οικονομικής κρίσης που εξελέγη με σαφή εντολή να το εφαρμόσει –να φορολογήσει, μεταξύ άλλων, ό,τι υπάρχει και δεν υπάρχει.

Οι εσωκομματικές κάλπες θα μπορούσαν απαλλάξουν και τη Νέα Δημοκρατία από τη δική της υπαρξιακή κρίση; Ή θα την οδηγήσουν σε έναν νέο γύρο εσωστρέφειας με τους μισούς να αμφισβητούν τους άλλους μισούς και όλοι μαζί τον νέο πρόεδρο; Στην Κεντροδεξιά το ρίσκο είναι σαφώς μεγαλύτερο. Ο ένας λόγος είναι ότι οι συντηρητικοί δεν έχουν κουλτούρα αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, ο άλλος ότι δεν υπάρχει υποψήφιος πραγματικά ευρείας αποδοχής. Επειτα, οι τρεις από τους τέσσερις υποψηφίους –και για διαφορετικούς λόγους ο καθένας –δεν θεωρούνται σπλάγχνα από τα σπλάγχνα του κόμματος. Και τέλος, οι εσωκομματικές διαδικασίες αφήνουν πάντα τραύματα. Ο κίνδυνος, επομένως, για τη ΝΔ δεν είναι μόνο να μην ξεπεράσει την υπαρξιακή της κρίση αλλά και να παρουσιάσει τάσεις υπαρξιακής κατάρρευσης, οι οποίες θα ενισχύονται όσο ο σημερινός πρωθυπουργός παραμένει πολιτικά κυρίαρχος –όσο δηλαδή στέλνει τα σημειώματα του ΕΝΦΙΑ στους φορολογουμένους χωρίς να ανοίγει ρουθούνι.

Μια τέτοια εξέλιξη μεταφράζεται σε μια πραγματικότητα: η Νέα Δημοκρατία θα έχει κάνει εσωκομματικές εκλογές και νικητής από τις κάλπες θα έχει βγει (ξανά) ο Αλέξης Τσίπρας. Σε μια τέτοια περίπτωση, η ελληνική Κεντροδεξιά θα βρεθεί σε μια κόκκινη έρημο. Που μπροστά της η υπαρξιακή κρίση της Μόνικα Βίτι στην «Κόκκινη έρημο» του Μικελάντζελο Αντονιόνι θα μοιάζει με ανεπαίσθητη μελαγχολία.