Επεισόδιο 1ο: Δευτεροβάθμια δίκη για υπόθεση παιδεραστίας. Ανάμεσα στους κατηγορουμένους και ένας ιερέας που καταδικάστηκε τελεσίδικα. Και έξω από την αίθουσα ενορίτες του, άντρες και γυναίκες, βρίζουν και προπηλακίζουν τη δικηγόρο των θυμάτων κυρία Ζαγγανά αλλά και τους δικαστές.

Επεισόδιο 2ο: Εμποροπανήγυρη στο Αμύνταιο Φλώρινας. Ελεγκτές της Εφορίας εντοπίζουν σε πάγκο ταμειακή μηχανή – μαϊμού. Εν ριπή οφθαλμού πέφτει σύρμα, συσπειρώνονται οι γύρω πάγκοι και όχι μόνο τραμπουκίζουν τους ελεγκτές αλλά τους πάνε και στο Αυτόφωρο.

Επεισόδιο 3ο: Λεβεντογέννα Κρήτη. Λεβέντες Κρητικοί, εκπρόσωποι των… βουνών, εμποδίζουν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, τις φορτώνουν στα οχήματα που τις μετέφεραν, κοτσάρουν στη μόστρα τους και πανό με το σουρεαλιστικό πρόταγμα «Ελεύθερα βουνά, περήφανοι άνθρωποι» και, στο όνομα της περηφάνιας τους, τα στέλνουν από κει που ήρθαν.

Και τα τρία επεισόδια συνέβησαν την περασμένη εβδομάδα. Οπως και πολλά άλλα σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους. Σε προσωπικές, κοινωνικές, επαγγελματικές σχέσεις και δοσοληψίες, κατά μόνας ή κατά ομάδες, με κοινή συνισταμένη την εθνική μας ιδεοληψία. Την ιδιωτικοποίηση του δίκιου. Που το κόβουμε και το ράβουμε ως sur mesure φουστανέλα. Το δίκιο είναι δίκιο και άγιο μόνο όταν είναι δικό μας. Οταν ταυτίζεται απόλυτα με το συμφέρον μας. Μέχρι ενός σημείου, ανθρώπινο. Αν δεν ρίχναμε στην πλάτη της συνείδησής μας το ανακουφιστικό γιλεκάκι της πεποίθησης ότι οι πράξεις μας εκ δικαίου εκπορεύονται, θα πηδούσαμε από τα παράθυρα λόγω τύψεων. Αλλά μέχρι πού φτάνει αυτό το σημείο;

Εκπαιδευμένοι να αφομοιώνουμε έννοιες ως συνθήματα, μπερδεύουμε συχνά την αντίσταση στον νόμο με το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Από εκεί εκπορεύεται και ο εθνικός μας τσαμπουκάς. Η εθνική μας μαγκιά που εγκιβωτίζει και τη συλλογική μας μιζέρια. Ο νόμος είναι κατά τεκμήριο άδικος και ο αδύναμος έχει κατά τεκμήριο δίκιο. Το ότι, κατά τον Πλάτωνα, η θυματοποίηση είναι η ρητορική του καταχραστή, είναι ψιλά γράμματα για έναν λαό που στην πλειοψηφία φαντασιώνεται εδώ και δεκαετίες ότι νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, ακόμη και όταν ο εργάτης έχει μετεξελιχθεί σε εργολάβο ή εργατοπατέρα. Νόμος όμως, όχι μόνο του νομοθέτη αλλά –κυρίως –της ηθικής, δεν είναι το δίκιο ούτε του εργάτη ούτε του εργολάβου ούτε του εργατοπατέρα ούτε του «δεν πληρώνω» ούτε του ψηλού ούτε του κοντού. Νόμος (ηθικός) είναι το δίκιο. Τελεία. Και παύλα.

Τελευταία Νέα