Συνέβη πριν από λίγες ημέρες, αλλά το κατάπιε η τρέχουσα επικαιρότητα. Το θυμήθηκα όμως την περασμένη Κυριακή που ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων. Αν και, για να είμαι ειλικρινής, μάλλον το είχα απωθήσει αφού η υπερβολή του μηνύματος, λένε οι κανόνες επικοινωνίας, τελικά το αποδυναμώνουν. Και εδώ η υπερβολή είχε να κάνει με μια άνευ λόγου σκληρότητα. Ενας άνδρας και μια γυναίκα, λοιπόν, ακτιβιστές, μέλη του κινήματος 269 life Greece, μαρκαρίστησαν με πυρακτωμένο σίδερο αποτυπώνοντας, στο πόδι και στο στήθος αντίστοιχα, τον αριθμό 269 σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις σφαγές των λεγόμενων παραγωγικών ζώων. Αυτό το μεσαιωνικό βασανιστήριο έγινε δε μέρα μεσημέρι στην Πλατεία Συντάγματος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί σε μια εποχή που η σκληρότητα έχει γίνει κομμάτι του παζλ της καθημερινότητάς μας –αυτό ακριβώς συμβαίνει όταν τα κύματα ξεβράζουν στις ακρογιαλιές μας τις σορούς βρεφών –θα ευαισθητοποιηθώ από σκηνοθετημένες ακραία σκληρές εικόνες. Γιατί θα με συγκινήσει ο εγωκεντρισμός ενός ακτιβιστή που θα αντικαταστήσει το μήνυμα με το θέαμα του αυτοβασανισμού του; Αυτή η επιθετική τακτική που υιοθετεί μεθόδους θρησκευτικού φανατισμού δεν είναι μόνο αναχρονιστική αλλά και εντελώς αναποτελεσματική, αφού, εξ ορισμού, όταν η έκκληση για μη βία επικοινωνείται με βία αυτοαναιρείται. Εξάλλου μόνο η ιατρική επιστήμη μπορεί να με εγκαλέσει ως «βιαστή της φύσης» επειδή τρώω κρέας. Η οποιαδήποτε ακτιβιστική οργάνωση δικαιούται μόνο να αποπειραθεί να με πείσει με επιχειρήματα και ντοκουμέντα. Οχι με αυτοαναφορικά χάπενινγκ.

Τελευταία Νέα