Πόσο γρήγορα θα γίνουν οι επόμενες εκλογές; Εντάξει, σε μια χρονιά που, πριν τελειώσει, έχει δει να στήνονται τρεις φορές κάλπες –τέσσερις αν υπολογίσουμε και την προεδρική εκλογή –το ερώτημα προκαλεί μάλλον δυσπεψία. Υποτίθεται, δε, ότι ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κυβερνήσει για μια τετραετία. Παρ’ όλα αυτά, η στατιστική και η προϊστορία είναι δύο κυρίες αμείλικτες.

Προσέξτε: ο μέσος όρος ζωής των κυβερνήσεων από το 1974 ώς το 2007 είναι τριάμισι χρόνια. Αντιθέτως, μετά το 2007 το προσδόκιμο πέφτει στα δύο χρόνια. Το μάξιμουμ είναι δυόμισι αν προσμετρηθεί το επτάμηνο Παπαδήμου στον βίο της κυβέρνησης Παπανδρέου. Στα δυόμισι έτη κατέληξε και η κυβέρνηση Σαμαρά που παρέδωσε τον περασμένο Δεκέμβριο. Σύμφωνα με τη λογική αυτή, ο Τσίπρας έχει μπροστά του δύο ή το πολύ δυόμισι χρόνια. Σύμφωνοι –αλλά μετρώντας από πότε; Από τον Ιανουάριο ή από τον Σεπτέμβριο του 2015; Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι οιωνοί επιμένουν ότι το 2017 θα έχουμε πάλι εκλογές. Μπορεί το πρώτο εξάμηνο –μπορεί και στις αρχές του φθινοπώρου.

Το να «διαβάζει» κανείς την ελληνική πολιτική –όπως οι μάντεις διαβάζουν το μέλλον στα φύλλα τσαγιού –δεν είναι χωρίς σημασία. Ή μάλλον είναι μια παραδοχή που επηρεάζει τη συμπεριφορά κρίσιμων παικτών. Το 2017, ας πούμε, θα έχουμε εκλογές τόσο στη Γαλλία όσο και στη Γερμανία. Ώς τότε Παρίσι και Βερολίνο θέλουν την Ελλάδα στο κουτί του Μνημονίου ΙΙΙ ώστε να μην εισβάλει πάλι το ελληνικό πρόβλημα στη γαλλο-γερμανική προεκλογική φάση. Οι επιδιώξεις τους ταυτίζονται, λοιπόν, με το προσδόκιμο της κυβέρνησης Τσίπρα και μάλλον θα αποφύγουν να την εκτροχιάσουν ώς τότε. Υστερα είναι η υπόθεση του χρέους. Κι αυτή φαίνεται ότι σπρώχνεται προς τα πίσω χρονικά –αν δεν γίνει τμηματικά, λίγο λίγο, όπως θα διαβάσετε σε άλλη σελίδα των «ΝΕΩΝ Σαββατοκύριακο». Τέλος, αλλά όχι εντελώς λιγότερο σημαντικό, είναι η ΝΔ. Η υποψηφιότητα Μεϊμαράκη –όσο κι αν δεν αρέσει στον ίδιο γιατί πληγώνει τον εγωισμό του και ξύνει παλιές πληγές –σιγοντάρεται κυρίως από δύο κέντρα, ένα πολύ μεγάλο κι ένα μεσαίο. Τον καραμανλισμό και την Ντόρα Μπακογιάννη. Αμφότεροι θέλουν ένα πρόσωπο της γενιάς τους –δηλαδή έναν εξηντάρη –που να τρέξει τη ΝΔ για την επομένη διετία. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την κονιορτοποίηση των σαραντάρηδων που βγήκαν τώρα στο ξέφωτο. Και θα δώσει χρόνια στα δελφινάκια. Ο Κώστας Καραμανλής έχει χρόνο να γκριζάρει η ξανθιά κόμη του και ο Κώστας Μπακογιάννης δεν είναι κακό να γράφει χιλιόμετρα στα πολιτικό οδόμετρο που οδηγεί στην Περιφέρειά του. Αμφότεροι θα είναι επιχειρησιακοί σε τρία με πέντε χρόνια.

Φυσικά, όλα αυτά τα σχέδια χάνονται στο μέλλον. Τι σημαίνει ότι το στατιστικά προσδόκιμο της κυβέρνησης Τσίπρα είναι δύο – δυόμισι χρόνια; Οτι θα πέσει και θα πάμε σε εκλογές; Ή ότι θα ανασυγκροτηθεί σε άλλη βάση –δηλαδή σε συνεργασία με άλλα κόμματα; Το ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι είναι πάντα εν δυνάμει εταίροι για τον Τσίπρα. Ώς τώρα οι κυβερνήσεις φθείρονταν και παρέδιδαν τελικά την ψυχή τους στα χαρακώματα της Βουλής. Αλλά η κυβέρνηση αυτή –παρότι το νομοθετικό φορτίο προμηνύεται δυσβάστακτο –ίσως αποτελέσει εξαίρεση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι οιονεί προεδρικό κόμμα και οι Καμμένοι έχουν επιβιώσει στο πολιτικό Survivor της 20ής Σεπτεμβρίου. Δεν θα παραδώσουν εύκολα. Ετσι κι αλλιώς, όπως θα διαβάσετε –και πάλι –στα σημερινά «ΝΕΑ», η διακυβέρνηση Τσίπρα έχει πολλά στα σκαριά –από κάθαρση των πάσης φύσεως σκανδάλων μέχρι αναθεώρηση του Συντάγματος. Ο προφανής στόχος της είναι να διευρύνει τον πολιτικό χώρο γύρω της. Αρα, το ζητούμενο –με ολίγον διαστημική ορολογία –είναι να καταλάβει κανείς πώς διαμορφώνεται εφεξής ο πολιτικός χωροχρόνος!

Τελευταία Νέα