Αντίθετα από την Αριστερά που υποτίθεται ότι προτάσσει την καθαγιασμένη συλλογικότητα έναντι της αμαρτωλής ατομικότητας, στην κουλτούρα της Δεξιάς η προσωπική φιλοδοξία είναι κάθε άλλο παρά αμαρτία. Την πρακτική εφαρμογή αυτής της θεώρησης μπορεί να τη δει κανείς όταν η Νέα Δημοκρατία ψάχνει αρχηγό. Την προηγούμενη φορά ήταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης που άφησε εντελώς ελεύθερη τη φιλοδοξία του, αυτή τη φορά είναι ο Τζιτζικώστας και ο Γεωργιάδης, μπορεί να είναι και ο Πατούλης, ενώ ο Ψωμιάδης το ξανασκέφτεται. Για να αποδειχθεί ότι η προσωπική φιλοδοξία μπορεί να μην είναι και έγκλημα, αλλά πολλές προσωπικές φιλοδοξίες μαζί είναι κάτι χειρότερο: ένα λάθος που καταδικάζει αυτούς που το κάνουν στο μαρτύριο της ιλαρότητας.

Επειτα από μια ήττα, η εσωστρέφεια είναι η πιο φυσιολογική αντίδραση για ένα κόμμα εξουσίας. Η γκρίνια είναι το φυσικό αποτέλεσμα, η νομοτέλεια της επόμενης ημέρας. Οπως φαίνεται, όμως, η κρίση της ΝΔ είναι πιο βαθιά. Η πληθώρα των υποψηφιοτήτων, δηλωμένων και επίδοξων, δείχνει ότι η ελληνική Δεξιά πάσχει από πρόσωπα. Της λείπει το αουτσάιντερ που θα αναλάβει το κόμμα για να το ανανεώσει πολιτικά και να το κάνει επικοινωνιακά ελκυστικό. Από την άποψη αυτή, το πρόβλημα δεν βρίσκεται μόνο στις φιλοδοξίες. Βρίσκεται και στο φαβορί, τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη.

Η αμαρτία της ΝΔ είναι η έλλειψη αυτού του αουτσάιντερ. Τηρουμένων των αναλογιών, της λείπει μια Ανγκελα Μέρκελ. Η πολιτικός ετών 40 που μέχρι να αναλάβει την ηγεσία του κόμματος θα είναι προτεζέ του πατριάρχη του κόμματος για να μην τη φάνε οι βαρόνοι. Από εκεί και μετά, η προσωπική φιλοδοξία είναι χωρίς ταβάνι. Οταν έσκασε το σκάνδαλο με την παράνομη χρηματοδότηση του CDU, η Μέρκελ μετατράπηκε από προτεζέ σε πατροκτόνο και αποκήρυξε δημοσίως τον Κολ. Αλλά στην κουλτούρα της Δεξιάς αυτά είναι απλώς μέσα στη ζωή.

Τελευταία Νέα