«Διπλό είδωλο στον σπασμένο καθρέφτη» είναι ο τίτλος ενός από τα ωραιότερα μυθιστορήματα της Αγκαθα Κρίστι. Ο συνειρμός έγινε καθώς η ιστορία με τον Δημήτρη Καμμένο –που ανέδιδε και μια μυρωδιά ιντερνετικού σασπένς –είχε πολλές αναγνώσεις, δύο όμως είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτές που επιπλέουν στον αφρό των πολιτικών αναφορών. Η πρώτη αναδεικνύει, ίσως για πρώτη φορά στην Ελλάδα, το Διαδίκτυο ως μοχλό δημοκρατίας. Με τη φράση «ύστερα από τον σάλο που δημιουργήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης» άρχιζαν οι περισσότερες αναφορές στο θέμα ανάγοντας το Ιντερνετ σε μια ιδιότυπη, χαώδη, άναρχη αλλά τελικά λειτουργική και αποτελεσματική Εκκλησία του Δήμου. Αν και απέχουμε ακόμη από την άποψη ότι η πραγματικότητα είναι το δεκανίκι αυτών που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κυβερνοχώρο και παρά τον μανιώδη τρόπο που, πολύ συχνά, διακινούνται εκεί μέσα οι ιδέες είναι γεγονός ότι, στην προκειμένη περίπτωση, αποτυπώθηκε η κανονικότητα όχι μόνο της κοινής γνώμης αλλά και της κοινής λογικής στον παρόντα χρόνο. Χωρίς αναγωγές και σκοπιμότητες. Ο,τι δεν θα καταγραφόταν ποτέ ή, στην καλύτερη περίπτωση, θα χρειάζονταν εβδομάδες κομματικών διεργασιών για να τελεσφορήσει, ολοκληρώθηκε μέσα σε λιγότερες από 24 ώρες.

Η δεύτερη ανάγνωση έχει να κάνει με το παλιό και το καινούργιο. Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που απομακρύνεται σε χρόνο εξπρές κυβερνητικό στέλεχος ύστερα από διαδικτυακό ξεσηκωμό. Απόδειξη ότι τα καινοτόμα, κατά κανόνα, επιβάλλονται από τη βάση προς την εξουσία. Τα καινοφανή έχουν αντίθετη διαδρομή.

Τελευταία Νέα