Αναζήτηση
Το 1993 πολύ δύσκολα θα μπορούσαν να κάτσουν οπαδοί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο ίδιο προεκλογικό τραπέζι χωρίς αιματηρές συμπλοκές. Την Κυριακή των εκλογών, οπαδοί ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού πιθανότατα συνέτρωγαν χωρίς να σηκωθεί ούτε ένα φρύδι. Οπως πιθανότατα έκαναν σε άλλα τραπέζια οπαδοί των μνημονιοφόρων αντιμνημονιακών ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ.
ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι έχουν τους ίδιους περίπου στόχους στα μεγάλα διακυβεύματα της εποχής, τις ίδιες φιλευρωπαϊκές αξίες, βλέπουν τη χώρα στην ίδια θέση στην Ευρώπη και στον κόσμο. Οι διαφορές τους δεν έχουν να κάνουν με ιδέες, αλλά η άρνηση να συνεργαστούν σε έναν μεγάλο συνασπισμό δείχνει πολιτική αδράνεια και λατρεία της καρέκλας –και την αδυναμία των παλιών στελεχών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να δεχθούν ότι προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις στον κόσμο.
Βασική σταθερά του κάθε συνεπούς λαϊκιστή εδώ και 6 χρόνια ήταν το εμπόριο αντιμνημονιακής ελπίδας, με το σκεπτικό ότι το Μνημόνιο καίει οποιονδήποτε το ακουμπάει. Κι όμως, η νέα νίκη ΣΥΡΙΖΑ (ή μάλλον η νέα ήττα των φιλευρωπαίων) δείχνει ότι οι εκλογείς δεν έχουν κύριο μέλημα να τιμωρήσουν αυτούς που ψηφίζουν Μνημόνια (και κλείνουν τράπεζες), όσο να διώξουν αυτούς που εμπλέκονται με τις κυβερνήσεις της προμνημονιακής Ελλάδας.
Μόνο σε αυτή τη βάση μπορεί να εξηγηθεί και το εντυπωσιακά ανιστόρητο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ «Ξεμπερδεύουμε με το παλιό, κερδίζουμε το αύριο». Μια παράταξη με ηγέτη έναν 40άρη που μιμείται μανιέρες του 1980 πετυχαίνει να πλασάρεται ως το αύριο μόνο επειδή έρχεται σε αντιδιαστολή με το αμαρτωλό χθες του πάλαι πότε δικομματισμού.
Κάποια στιγμή, όμως, τελειώνει η ανοχή στην οικονομική καταστροφή μόνο και μόνο επειδή γίνεται από νέο καταστροφέα. Οσο θα δαγκώνουν τα νέα μέτρα που μας επέβαλε το μείγμα λαϊκισμού, οικονομικής άγνοιας και ιδεοληψίας, η απογοήτευση των πολιτών θα μεγαλώνει. Ολο και περισσότεροι θα βλέπουν τη θεμελιώδη αδυναμία παραγωγής έργου της συγκυβέρνησης.
Ομως, εκλογές θα ξαναγίνουν. Κι οι φιλευρωπαϊκές δυνάμεις χρειάζονται επιτέλους έναν λόγο να ψηφίζουν με την καρδιά και το μυαλό, αντί κρατώντας τη μύτη ή νιώθοντας ότι πετούν την ψήφο τους. Εχουν την Ιστορία με το μέρος τους. Δεν γίνεται να επιτρέπουν να μας κυβερνούν φανατικές μειοψηφίες και συνωμοσίες των μετρίων. Η Ελλάδα χρειάζεται την Εθνική Ελλάδος που υπόσχονται. Οχι για το μετάλλιο, αλλά για να αποφύγει η χώρα τον υποβιβασμό. Είναι θέμα επιβίωσης.
Ο Σωτήρης Γεωργανάς είναι αναπληρωτής καθηγητής Οικονομικών στο City University του Λονδίνου
