Στα νεανικά μου χρόνια είχαμε έναν φίλο αντιπαθή, εγωιστή, εκνευριστικό, νάρκισσο και εμμονικά αυτοαναφορικό. Παρότι σε πρώτη εμφάνιση εξέπεμπε ένα είδος γοητείας, τον αποφεύγαμε και δεν τον καλούσαμε στα πάρτι. Ο εγωκεντρισμός του ωστόσο, επειδή δεν του επέτρεπε να αφομοιώσει την απόρριψη, ύψωνε τείχος αυτοπροστασίας. «Τελικά αύριο είναι;» ρωτούσε και άρχιζε να αναπτύσσει τους λόγους για τους οποίους δεν θα πήγαινε στο πάρτι στο οποίο, ούτως ή άλλως, δεν είχε προσκληθεί.

Οχι, δεν έκανα παρέα στα νιάτα μου με τον Γιάνη Βαρουφάκη, το κομπορταμέντο του όμως, μετά την απομάκρυνσή του από το υπουργείο, μου θυμίζει εκείνο τον φίλο. Απόβλητος από το κέντρο των εξελίξεων, τριγυρίζει μετά την 5η Ιουλίου ανά το Διαδίκτυο και τον παγκόσμιο Τύπο με τιτιβίσματα, άρθρα και συνεντεύξεις αποδομώντας συστηματικά ό,τι, όσο αποτελούσε τμήμα του, υπερασπιζόταν με ρητορική Κικέρωνα. Πρόσωπα, σχήματα, τακτικές. Υποπτεύομαι δε ότι έχουν μπλοκάρει τα νοητικά και συναισθηματικά εργαλεία που θα του επέτρεπαν να κατανοήσει ότι με τη συμπεριφορά πεισμωμένου 10χρονου που επιδεικνύει θαμπώνει και την τελευταία ακτίνα της λάμψης που τον τύφλωσε εκείνον τον τόσο μακρινό Φλεβάρη του 2015. Ταυτίζοντας, αυτοπροσδιοριζόμενος, εαυτόν με πολιτεύματα (μόλις χθες ο Ρέντσι είπε ότι απαλλάχτηκαν από τον Βαρουφάκη και ο ίδιος απάντησε ότι «απαλλάχτηκαν» από τη δημοκρατία) χάνει το μέτρο της αξιοπρέπειας αλλά και της αυτοπροστασίας. Που θα του υποδείκνυε τη στιγμή κατά την οποία από σημαντικός έγινε γραφικός. Πολύ περισσότερο, από γραφικός θλιβερός. Το είχα γράψει και την εποχή της δόξας του: οι όμορφοι νάρκισσοι όμορφα καίγονται.