Το προεκλογικό σποτ της ΛΑΕ ήταν το θέμα της χθεσινής πολιτικής ατζέντας, υποσκελίζοντας ακόμη και την ομιλία στη ΔΕΘ του αρχηγού της Παναγιώτη Λαφαζάνη. Αυτό συμβαίνει συχνά με τις καλές διαφημίσεις. Αποδεικνύονται ανώτερες του «προϊόντος». Και ο διαφημιστής έκανε εδώ πολύ καλή δουλειά. Με όχημα τον αυτοσαρκασμό χρησιμοποίησε την «γκρίζα ζώνη» του κόμματος ως επικοινωνιακό πλεονέκτημα. Στη νεοελληνική, αυτοτρολαρίστηκε. Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Ο Π. Λαφαζάνης που, προφανώς, δεν είναι ούτε σαμπουάν ούτε κοντίσιονερ, έχει συμπεριφορολογικά χαρακτηριστικά (για να είμαι δίκαιη, όχι τόσο ο ίδιος όσο οι «σύντροφοί» του) στα οποία δεν περιλαμβάνονται ούτε καν μικροποσότητες χιούμορ. Ετσι, ο επικοινωνούμενος αυτοσαρκασμός αναιρείται από την εσωστρέφεια, τη μελαγχολική ιδεοληψία γύρω από το ακυρωμένο «περήφανο Οχι» και τον ξύλινο, δογματικό λόγο των στελεχών του κόμματος. Και ο αρχηγός του –που παίζει πολύ καλά τον ρόλο του –μοιάζει στο συγκεκριμένο σποτ, απλώς, με τσαχπίνη μπαμπά στα Κλεμμένα Ονειρα (το σίριαλ εννοώ).

Βέβαια είναι πολλοί εκλογείς – πελάτες που επηρεάζονται περισσότερο από τις καμπάνιες παρά από τον πολιτικό λόγο των κομμάτων. Αυτό δεν έγινε τον Ιανουάριο με τους ΑΝΕΛ, τους οποίους το σποτ με τον κηδεμόνα του μικρού Αλέξη φαίνεται ότι έβαλε στη Βουλή; Βέβαια, τότε ακόμη ο Πάνος Καμμένος δεν είχε αναπτύξει τη ρητορική τού «στα τέσσερα», ούτε την παραληρηματική στρατολαγνεία του. Γι’ αυτό και στην καινούργια καμπάνια με τον τραυματισμένο από τα αριστερά Αλέξη, η παρουσία του δίπλα σε ένα μικρό παιδί μού προκαλεί φόβο. Εμένα τουλάχιστον.

Τελευταία Νέα