Ο Τζέρεμι Κόρμπιν ερχόταν επί χρόνια σταθερά πρώτος στον άτυπο διαγωνισμό για την καλύτερη γενειάδα της Βουλής των Κοινοτήτων. Αυτό από εποχής που τα γένια δεν ήταν καθόλου της μόδας. Οπως δεν ήταν της μόδας επί χρόνια οι παλαιοαριστερές ιδέες του χορτοφάγου βουλευτή των Εργατικών. Κάποια στιγμή μάλιστα, τα χρόνια της επικράτησης των Μπλερ, Μπράουν και Σία, όλα αυτά φαίνονταν να έχουν μπει στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Τώρα, φυσικά, ο Κόρμπιν είναι το απόλυτο φαβορί για την ηγεσία των Εργατικών. Και ο Τόνι και οι συν αυτώ θρηνούν δημοσίως ότι αυτό θα περιθωριοποιήσει οριστικά το Labour που δεν θα ξαναδεί ποτέ την εξουσία.

Αχ αυτή η Ιστορία. Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, το 1989, θεωρήθηκε ότι η Ιστορία τερμάτισε. Είχαν υπολογίσει μάλλον χωρίς τον μετασοβιετισμό του Πούτιν. Την ίδια περίοδο, η επικράτηση των δυνάμεων της Κεντροαριστεράς –Κλίντον, Μπλερ, Ζοσπέν, Στρος – Καν, Νταλέμα, Σρέντερ, Μπράουν –ενίσχυε την εντύπωση ότι η Ιστορία ήταν γραμμική και μη αναστρέψιμη. Οδηγούσε –για να δανειστούμε το σύνθημα που μοιράζονται ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ –μόνο μπροστά. Με άλλα λόγια, είχε ανοίξει ο δρόμος για μια Αριστερά της αγοράς. Είχαμε υπολογίσει χωρίς αυτό που ο θεωρητικός των νέων Εργατικών και δεξί χέρι του Μπλερ, Πίτερ Μάντελσον, ορίζει σε άρθρο του στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» ως «SYRIZA moment» –ελληνιστί, η «στιγμή ΣΥΡΙΖΑ».

Στην Ελλάδα, βέβαια, η στιγμή ΣΥΡΙΖΑ κράτησε όσο ένας στεναγμός. Ο Αλέξης Τσίπρας ηττήθηκε (προσωρινά ίσως) στη μεγάλη μάχη για την κατεύθυνση –και την ψυχή –της ευρωζώνης. Η συνθηκολόγηση λέγεται τρίτο Μνημόνιο. Αλλά με έναν παράξενο τρόπο, όπως επισημαίνουν ο ένας μετά τον άλλο οι ευρωπαίοι αρθρογράφοι, η ήττα αυτή έχει πεισμώσει την Αριστερά της Αριστεράς στην Ευρώπη. Εστω κι αν το πείσμα αυτό –η περίπτωση Κόρμπιν στη Βρετανία –είναι αδιέξοδο. Και αφήνει στη Δεξιά όχι μόνο το μέλλον, όπως φοβάται ο Μάντελσον, αλλά και το περιθώριο να χειριστεί με όρους αποκλειστικότητας τη σχέση της με τη μεσαία τάξη. Τελικά, αν η Ιστορία δεν ήταν μη αναστρέψιμη, η αναστροφή λειτούργησε σαν το γύρισμα της ουράς του κροταλία. Και αν στη Βρετανία οι Εργατικοί ετοιμάζονται για μια χαμένη μάχη, στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να διαχειριστεί τη χαμένη νίκη της 25ης Ιανουαρίου και να αντιμετωπίσει τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου που αυτός προκάλεσε.

Προσέξτε: η περιόδος 2010-2015 ορίστηκε πολιτικά από το δίπολο Μνημόνιο – αντι-Μνημόνιο. Αυτό φαίνεται να ενδιαφέρει ελάχιστα πλέον τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών. Αρα; Αρα ο Τσίπρας μπορεί να αναδειχθεί σε αρχηγό του αντιδραχμικού ΣΥΡΙΖΑ και ηγέτη του μετα-Μνημονίου. Δηλαδή να εφαρμόσει γρήγορα όσα ψηφίστηκαν στις 14 Αυγούστου, με στόχο να έρθουν λεφτά απέξω για ανάπτυξη. Εστω κι αν αυτό σημαίνει ιδιωτικοποιήσεις και απελευθέρωση –κυρίως –της αγοράς εργασίας. Ή μπορεί να μπει στον πειρασμό ενός παρα-Μνημονίου. Δηλαδή μιας ρητορικής που να λέει ότι αντί γι’ αυτό που ψηφίστηκε θα βρεθούν ισοδύναμα ή, εν πάση περιπτώσει, θα γίνουν άλλα ή θα την πληρώσουν άλλοι. Ωστόσο, η λογική του κοινωνικού αυτοματισμού, δηλαδή της πρόκλησης σύγκρουσης μεταξύ διαφορετικών κοινωνικών ομάδων, συνετρίβη στην υπόθεση του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση που δεν αφορά μόνο σχολάρχες ΒΠ, αλλά και φροντιστήρια δυτικών προαστίων.

Παρα-Μνημόνιο ή μετα-Μνημόνιο; Το δεύτερο προϋποθέτει πολιτική αυτοσυνείδηση –δηλαδή αποδοχή τού τι έγινε ακριβώς μεταξύ 5ης Ιουλίου και 14ης Αυγούστου. Προϋποθέτει επίσης διευρυμένη κυβερνητική συνεργασία. Κάτι που σχετικοποιεί το διακύβευμα της νίκης.

Τελευταία Νέα