Αναζήτηση
«Και το δικό μου παιδί άνεργο είναι. Τι να του πει ο Τσίπρας;». Η μεσόκοπη κυρία διατύπωνε τον καημό της στο υπόστεγο του Ωδείου Αθηνών. Τρίτη βράδυ και σε λίγο άρχιζε η προεκλογική συγκέντρωση της Νέας Δημοκρατίας έξω από το κτίριο της Ρηγίλλης. Ο πολιτικός χώρος της Κεντροδεξιάς δεν μου είναι οικείος. Μου είναι όμως απολύτως σεβαστός και θα εξηγήσω αμέσως γιατί: γιατί έχει κοινωνική βάση. Δεν είναι δηλαδή μια συγκαλυμμένη ΜΚΟ που κραυγάζει πως είναι πολιτική δύναμη. Μου είναι σεβαστή γιατί το δημοκρατικό κεκτημένο της χώρας οφείλεται και σε αυτήν. Και, επίσης, γιατί μια ιδεολογική αντιπαράθεση προϋποθέτει μια συγκροτημένη Δεξιά –χωρίς ακροδεξιές απολήξεις.
Το βράδυ της Τρίτης τα είχε όλα. Τελετουργία. Σημειολογία. Στόχο. Και παρά τη στενή της απεύθυνση, φόρτισε και συσπείρωσε μέρος της κομματικής βάσης. Και εδώ τα πέντε χρόνια Μνημονίου δεν άφησαν τίποτε ίδιο. Η παράταξη αναζητά το χαμένο Κέντρο της στο πρόσωπο του Μεϊμαράκη. Ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δείχνει να ενοποιεί τις φυλές της. Να σημειολογεί τους μετασχηματισμούς της. Και να επιβεβαιώνει την κυριαρχία του καραμανλισμού στη ρητορική και στη γεωγραφία τού χώρου. Αυτό το τελευταίο ήταν παραπάνω από προφανές προχθές στη Ρηγίλλης.
Πλάι όμως στην τελετουργία της ιστορικότητας που ζήσαμε εδώ, έλειπε ένας κρίκος. Κι αυτός δεν ήταν η παρουσία της ΔΑΠ ή η εκπροσώπηση όλων των πολιτικών γενεών από ΕΡΕ μέχρι smart phones. Αυτό που το γυμνό μάτι δεν διέκρινε ήταν η νέα κοινωνική συμμαχία που θα μπορούσε να γιγαντώσει τη Νέα Δημοκρατία. Το σημερινό ρευστό γήπεδο δεν βοηθάει βέβαια, αλλά και η Δεξιά έβαλε το χεράκι της σε αυτό. Και το απολύτως παράδοξο είναι πως ακόμη και η όποια ταξική σύνθεση που διαφοροποιεί τη ΝΔ από την Αριστερά μοιάζει σήμερα να εξατμίζεται. Ανατρέξτε στη φράση της κυρίας στην αρχή τούτου του κειμένου.
Σήμερα η ίδια επισφαλής νεολαία που έδωσε την πρωτιά στον Τσίπρα, αποτελεί το target group τής εν λόγω παράταξης. Ο κοινός οδικός χάρτης που θα ακολουθήσουν οι δύο μονομάχοι ενοποιεί ακόμη περισσότερο το εκλογικό κοινό. Και το ίδιο πρόβλημα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιμετωπίζει και ο Μεϊμαράκης. Αυτό δεν είναι άλλο από το πώς ένα κόμμα σήμερα εκφράζει, εμπνέει και δίνει ανάσα σε έναν άνεργο τριαντάρη με μάστερ που ζει με τη μάνα του. Με αυτό ως κυρίαρχο, η υπόσχεση του Βαγγέλη πως δεν θα ψηφίσει τα μέτρα για τους αγρότες μοιάζει με πρόθεση διάσωσης ή επανεκκίνησης μιας νέας κοινωνικής συμμαχίας. Η ζωή όμως έχει μετακινηθεί.
