Διαλύθηκε η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ύστερα από την αποχώρηση των μελών της που αρνούνται να συνταχθούν με τη γραμμή της Κουμουνδούρου. Δεν μου έκανε εντύπωση γιατί παρακολουθώ τα έργα και τις ημέρες αυτής της μεταλλαγμένης νεολαίας που είχε αναπτύξει τα σουσούμια του γέρου σε εκείνη τη διαφήμιση παγωτού που οργίλος κατά πάντων φώναζε: «Να φύγετε, να πάτε αλλού». Οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν κάνει το ίδιο με τον Μπουτάρη, τον Στουρνάρα, τον Πανούση, τώρα με τον ίδιο τον Τσίπρα, ακόμη και όλους εμάς που στωικά περιμέναμε στη σειρά να πάρουμε το δαιμονοποιημένο 60άρι μας στην αρχή των capital controls. Παγιδευμένοι, προφανώς, σε κάποια αναχρονιστικά και παλαιοκομματικά ερμηνευόμενα κλισέ συνδέουν τη νιότη με τη διαμαρτυρία, εξίσωση που δεν ισχύει από τότε που κατέβηκαν στους δρόμους οι συνταξιούχοι.

Η νιότη, και γενικά το «νέο» περί του οποίου πολύς λόγος γίνεται εσχάτως, είναι συνάρτηση της κάθε εποχής. Η νεολαία του 2015 δεν μπορεί να έχει την ίδια πρακτική, ούτε την ίδια ρητορική με τη νεολαία του 1965. Το νέο της δικής μας εποχής κάπου κρύβεται και αναπτύσσεται σιωπηρά και καταλυτικά. Μπορεί να μην το έχουμε ανιχνεύσει επαρκώς αλλά υπάρχει. Νομοτελειακά. Και σκέφτομαι το ρηθέν από τη Μάρθα Γκράχαμ, την πρωτοπόρο του σύγχρονου χορού, όταν της είπαν ότι είναι μπροστά από την εποχή της: «Δεν είναι κανείς μπροστά από την εποχή του. Απλώς όταν εκείνος είναι στην εποχή του, όλοι οι άλλοι είναι πίσω».