Αναζήτηση
Η υποψία ότι «ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις» επιβεβαιώθηκε πλήρως στο Βατερλώ της «πρώτη φορά» Αριστεράς στο Μεταναστευτικό.
Ουδείς μπορεί να τους αμφισβητήσει τις καλές προθέσεις. Κι ουδείς μπορεί να αρνηθεί ότι οι προθέσεις αυτές οδήγησαν στη σημερινή Κόλαση.
Ο λόγος είναι απλός. Οι καλές προθέσεις τυλίχτηκαν στο αμπαλάζ μιας βλακώδους ιδεοληψίας.
Η λαθρομετανάστευση είχε βαφτιστεί «ακροδεξιά ατζέντα». Οποιος τολμούσε να ισχυριστεί ότι δεν είναι δυνατόν η Ελλάδα να υποδέχεται ανεξέλεγκτα τη δυστυχία της οικουμένης ήταν περίπου νοσταλγός του Μουσολίνι.
Κι όποιος διανοήθηκε να υποστηρίξει πως μια χώρα έχει σύνορα κι ότι τα σύνορα της χώρας δεν είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε» ήταν ξενοφοβικός.
Ακόμη κι η χρήση της λέξης «λαθρομετανάστης» δαιμονοποιήθηκε ως οιονεί ρατσιστική.
Δαιμονοποίηση όχι μόνο ανόητη αλλά και καταφανώς ανελλήνιστη αφού στη γλώσσα μας μιλούμε εδώ και αιώνες για «λαθρεπιβάτες», «λαθροκυνηγούς», «λαθρέμπορους», «λαθραναγνώστες» ή «λαθρόβιους» χωρίς ποτέ να αμφισβητηθεί ιδεολογικά η χρήση του προσδιορισμού «λαθραίος».
Ηθικό δίδαγμα; Μπορεί η βλακεία να είναι άχαστη αλλά η πολιτική βλακεία σπάει καρύδια.
Κάπως έτσι η μεταναστευτική αντίληψη της Αριστεράς (αντίληψη διότι πολιτική ούτε υπήρξε ούτε υπάρχει…) συμπυκνωνόταν σε εκείνον τον παλιομοδίτικο στίχο: «αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά…».
Κι όποιος έβαζε τα γέλια με την αφέλεια ή την αμεριμνησία τους χαρακτηριζόταν «ακροδεξιός».
Τελικά βεβαίως (εδώ όπως κι αλλού) είναι η πραγματικότητα που είχε δίκιο.
Δεκάδες χιλιάδες εξαθλιωμένοι λαθρομετανάστες εισέπλευσαν στην Ελλάδα, είναι η μεγαλύτερη εισροή σε ευρωπαϊκή χώρα και η κυβέρνηση των καλών προθέσεων σήκωσε τα χέρια ψηλά. Δεν ξέρει ούτε τι να κάνει ούτε τι να τους κάνει. Το «είμαστε όλοι άνθρωποι» προφανώς δεν αρκεί.
Φιλεύσπλαγχνη υπουργός υποσχέθηκε να τους φτιάξει μαρμελάδα από τα χεράκια της –να γλύφουν τα δάχτυλά τους!..
Ενώ η μεταναστευτική πολιτική τής έως τώρα αρμοδίας υπουργού συμπυκνώνεται στη βεβαιότητα ότι θα τη γράψει η Ιστορία, έστω και για τους λάθος λόγους.
Αμφότερες την κοπάνησαν τελικά λόγω Υπηρεσιακής αλλά μας άφησαν πεσκέσι μερικές δεκάδες χιλιάδες δυστυχισμένους που πλακώνονται μεταξύ τους και την οργή των κατοίκων των νησιών.
Οι οποίοι οργίζονται όχι επειδή είναι ρατσιστές αλλά επειδή αισθάνονται απροστάτευτοι. Τόσο απλό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το πρόβλημα είναι γενικότερο κι ίσως ξεπερνάει τις δυνατότητες της χώρας μας. Καμία αντίρρηση.
Ακόμη κι έτσι όμως κάθε κυβέρνηση προκειμένου να διεκδικήσει πειστικά τα μέσα της πολιτικής της είναι κατ’ αρχήν υποχρεωμένη να παραιτηθεί από τις ιδεοληψίες και να διαμορφώσει μια συνεκτική πολιτική.
Οχι να τραγουδάει αμέριμνη «αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά…».
