Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά δεκαέξι. Τόσοι είναι οι λόγοι, σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», για τους οποίους αξίζει να δώσει κανείς την ψήφο του στον αριστερό Τζέρεμι Κόρμπιν. Οι λόγοι ποικίλλουν. Ενας από αυτούς είναι ότι παρά την ανησυχία που προκαλούν τα Corbynomics, 35 οικονομολόγοι από κορυφαία πανεπιστήμια της Βρετανίας εξέφρασαν με ανοικτή επιστολή την υποστήριξή τους στις θέσεις του για την καταπολέμηση των ανισοτήτων και τον ρόλο των δημόσιων επενδύσεων. Ενας άλλος είναι ότι ο ίδιος αρνείται να καταφύγει σε προσωπικές επιθέσεις εις βάρος των αντιπάλων του, ένας τρίτος ότι είναι ο βουλευτής με τα λιγότερα έξοδα.

Δεν χρειάζεται να διαβάσει κανείς τους υπόλοιπους δεκατρείς λόγους. Ο ιδεαλισμός του Κόρμπιν συγκινεί. Αυτός ο αγνός ιδεαλισμός, η εμμονή του στην πολιτική της προσφοράς αντί της διαχείρισης, τον εκτόξευσε από το πεδίο των αουτσάιντερ στη στρατόσφαιρα των φαβορί. Ο Κόρμπιν μπορεί σε τρεις εβδομάδες να είναι ο νέος ηγέτης των βρετανών Εργατικών. Τηρουμένων των αναλογιών, είναι σαν να μπαίνει ένας χίπης στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ και να κάθεται στον θρόνο της βασίλισσας. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν έχει κάτι πολύτιμο σε σχέση με τους αντιπάλους του: ηθικό πλεονέκτημα. Εχει, δηλαδή, ό,τι κατάφερε να χάσει η ελληνική Αριστερά έπειτα από επτά μήνες στην εξουσία.

Η κυβερνώσα Αριστερά ξόδεψε πολύ γρήγορα το μεγαλύτερο πολιτικό της κεφάλαιο. Η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, η φροντίδα του Κατρούγκαλου για τους πελάτες του, το φαινόμενο Κωνσταντοπούλου και τα συμπτώματά του, οι αποσπάσεις συζύγων, αδελφών και εξαδέλφων στα υπουργικά γραφεία, η πλήρης ανασύσταση του κράτους – κόμματος και τα δουλικά φλερτ με τη Μόσχα στέρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία μιας χίπικης κατάκτησης της εξουσίας και από τους πολίτες τη γεύση ενός διαφορετικού ήθους. Κάπως έτσι, οδηγούμαστε στις κάλπες χωρίς έναν έλληνα Κόρμπιν –είτε βλέπει κανείς στο πρόσωπο του βρετανού Εργατικού τον προμνημονιακό Τσίπρα είτε τον εσαεί αντιμνημονιακό Λαφαζάνη.