Ο τεχνοκράτης είναι πληρωμένο χέρι. Οπως πληρώνεις κάποιον για να κάνει μια δολοφονία, πληρώνεις και τον τεχνοκράτη να σου βγάλει τη δουλειά. Θα μπορούσε να το έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας. Τον πρόλαβε (και όχι μόνο σε αυτό) ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Μόνο που εκείνος το είπε το 1975. Αν υπάρχουν σατανικές ομοιότητες με το σήμερα είναι γιατί η αλλεργία που εξαρχής έδειξε η κυβέρνηση για κάθε τεχνοκρατική βάσανο άγγιξε, αν δεν ξεπέρασε, τα όρια της φαιδρότητας.

Δαιμονοποιώντας τους τεχνοκράτες ως αποσυνάγωγους, περάσαμε από την τρόικα στο Brussells Group και στους θεσμούς για να προσγειωθούμε στο διευρυμένο σχήμα της κουάντριγκα (Quadriga). Ή, μάλλον, του κουαρτέτου.

Και όμως. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος δέχθηκε χθες το κουαρτέτο στο υπουργείο του για μια συνάντηση γνωριμίας. Εννοείται ότι τα ευγενή αισθήματα του sur mesure υπουργού δεν εκτιμήθηκαν δεόντως από τους συναδέλφους του.

Στο παράλληλο σύμπαν, η κυβέρνηση διευκρίνιζε τη σκοπιμότητα της ΠΝΠ, που δίνει τη δυνατότητα στο Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ) να προχωρά στην ανάθεση απευθείας συμβάσεων έργου ορισμένου χρόνου σε διακεκριμένους εμπειρογνώμονες για την υποστήριξη της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς. Σύμφωνα με τη σχετική διαρροή, η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να συνεργαστεί με «διακεκριμένους εμπειρογνώμονες» που θα μπορούν να διαπραγματευτούν εξειδικευμένα θέματα.

ΑλληλούΙα! Αν δεν είναι επανάσταση, το λες και πρόοδο για μια κυβέρνηση που λίγες ημέρες μετά την ορκωμοσία της διαπραγματευόταν με την τρόικα τον αριθμό των προσώπων που θα μετείχαν στα τεχνικά κλιμάκια τα οποία θα έρχονταν στην Αθήνα αντί της ουσίας των προτάσεων.

Τώρα προέκυψε η ανάγκη σοβαρής τεχνοκρατικής συζήτησης; Προφανώς όχι. Αλλά μαζί με τη γοητεία των έξαλλων πουκαμίσων του Βαρουφάκη, ξεθώριασε και η φαντασίωση της πολιτικής διαπραγμάτευσης.

Το κόλπο, εξάλλου, ήταν παλιό. Κάθε φορά που ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις οι οποίες είχαν πολιτικό κόστος θυμόταν την πολιτική διαπραγμάτευση. Σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση, αυτό σήμαινε απευθείας συνεννόηση με την Ανγκελα Μέρκελ. Μόνο που οι ξένοι το έργο το είχαν ξαναδεί και δεν τσίμπησαν. Κάθε φορά έστελναν την Αθήνα πίσω στους θεσμούς.

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτέλεσε εξαίρεση. Πώς να εξηγήσεις στον Βορειοευρωπαίο που έχει ζυμωθεί με πολιτική κουλτούρα βασισμένη στον ορθολογισμό και τη συνδρομή της επιστήμης το ελληνικό κόλλημα κατά των τεχνοκρατών;

Με ποιο επιχείρημα να δεχθούν ότι οι κανόνες πρέπει να παρακάμπτονται και ότι ο ελληνικός κατσαπλιαδισμός υπερισχύει του στοιχειώδους επαγγελματισμού;

Ε, δεν το δέχθηκαν. Και προέβλεψαν σαφώς στη συμφωνία της 12ης Ιουλίου την επιστροφή των θεσμών στην Αθήνα. Για όποιον δεν κατάλαβε, στην ΕΕ δεν συγκρούστηκαν μόνο διαφορετικά συμφέροντα αλλά και μεθοδολογίες. Κι εμείς μείναμε να μετράμε τα limit down στη μαύρη τρύπα του Χρηματιστηρίου.

Τελευταία Νέα