Η ζωή διαψεύδει τον Μαρξ. Στην Ιστορία δεν πρωταγωνιστούν τα γεγονότα. Τον κυρίαρχο ρόλο συνεχίζουν να τον έχουν τα πρόσωπα. Ισχύει από το Βατερλώ όπου σφραγίστηκε η μοίρα του Βοναπάρτη ώς το Σινέ Κεραμεικός όπου συνήλθε η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα πρόσωπα παίζουν κυρίαρχο ρόλο γιατί έχουν τον πρώτο λόγο. Κυρίαρχος αναδεικνύεται ο Αλέξης Τσίπρας όχι απλώς στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στη φάση της ελληνικής Ιστορίας που βλέπει την Αριστερά να κυβερνά. Είναι το αναπάντεχο αλλά αναμφισβήτητο γεγονός της περιόδου που ξεκίνησε το 2010 με την προσφυγή στο ΔΝΤ και το Μνημόνιο. Μπορεί τότε να μην το πίστευε ούτε ο ίδιος. Τώρα όμως είναι μια πραγματικότητα που τη ζούμε όλοι.

Η εξουσία φθείρει. Και η έλλειψη της εξουσίας φθείρει απόλυτα. Αν ο Τσίπρας επικρατεί, είναι γιατί κυριαρχεί η επιχειρηματολογία του για την ανάγκη να μείνει η Αριστερά στην εξουσία. Η επιχειρηματολογία αυτή έχει δύο σκέλη.

Το πρώτο σκέλος της επιχειρηματολογίας λέει πως είναι σαφές ότι έπειτα από μια διαπραγμάτευση πέντε μηνών που οδήγησε στο κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών, η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβάλλει τις θέσεις της μέσα στην Ευρωζώνη. Είναι επίσης προφανές ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι εφικτή και δεν συνιστά λύση. Θα ρημάξει πρωτίστως εκείνα τα κοινωνικά στρώματα που η Αριστερά επιδιώκει να προστατεύσει. Αρα η συμφωνία, έστω και ως τακτική αναδίπλωση, είναι μονόδρομος.

Το δεύτερο σκέλος της επιχειρηματολογίας αποδομεί πλήρως την επιλογή της εξόδου του ΣΥΡΙΖΑ από την εξουσία προκειμένου να διατηρήσει αναλλοίωτη την αριστερή ουσία του. Εδώ το ερώτημα Τσίπρα προς συντρόφους είναι αμείλικτο: Θα ήταν προτιμότερη μια άλλη κυβέρνηση; Δεν θα είναι πιο ευαίσθητη, πιο προοδευτική μια αριστερή εκδοχή διακυβέρνησης στα πέτρινα χρόνια που ζούμε; Δεν θα προσέφερε περισσότερες εγγυήσεις προστασίας στους ασθενέστερους;

Η απάντηση είναι θετική. Συγχρόνως όμως καθρεφτίζει το μεγάλο στοίχημα της κυβερνώσας Αριστεράς. Αυτή δεν μπορεί να εκφυλιστεί ούτε σε παιχνίδι με τις λέξεις και ξύλινα λόγια, αλλά ούτε και σε ένα κυνήγι μαγισσών που να υποκρύπτει μια στυγερή οικονομική πολιτική τραβώντας την προσοχή του κοινού σε μια αυτοσχέδια αρένα.

Το συμπέρασμα είναι απλό: αν ο Τσίπρας ξέρει τι θέλει και, κυρίως, τι πρέπει να κάνει τώρα, θα πρέπει να βρει γρήγορα πώς θα το κάνει. Πώς θα κάνει δηλαδή πράξη ένα αριστερό μοντέλο διακυβέρνησης μέσα σε σκληρούς μνημονιακούς περιορισμούς, αλλά και υφιστάμενος διαρκή υπονόμευση. Από την άλλη, γι’ αυτό πρωταγωνιστούν τα πρόσωπα – διότι βρίσκουν τις λύσεις.

Τελευταία Νέα