Αναζήτηση
Η συμμετοχή του ΔΝΤ στα ελληνικά Μνημόνια δεν ήταν από την αρχή αυτονόητη: το Ταμείο δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει δανειστής μιας από τις 30 πλουσιότερες χώρες του κόσμου –όπως η Ελλάδα του 2010 –αν δεν υπήρχε η εμμονή του Βερολίνου, που ήθελε έναν «μπαμπούλα» για να ελέγχει τη χώρα μας και να τρομάζει τις Βρυξέλλες.
Η συμβολή του ΔΝΤ στις μνημονιακές πολιτικές είναι γνωστή: τα σκληρότερα μέτρα –και τα πλέον αναποτελεσματικά –υιοθετήθηκαν ύστερα από δική του εισήγηση. Και η συμμετοχή των στελεχών του στις διαπραγματεύσεις για το τρίτο Μνημόνιο δεν προδιαθέτει για κάτι διαφορετικό.
Αυτό που αλλάζει είναι ότι στο εξής το Ταμείο θα εισηγείται μέτρα, αλλά δεν θα δίνει δανεικά στην Ελλάδα –επικαλούμενο την ανάγκη να υπάρξει προηγουμένως αναδιάρθρωση του χρέους.
Πρόκειται για το τέλειο αδιέξοδο, αφού η γερμανική κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στην Μπούντεσταγκ ότι το Ταμείο θα μετέχει στο ελληνικό πρόγραμμα –χωρίς όμως να δεσμεύεται και ότι θα γίνει αποδεκτή η κόκκινη γραμμή του για το χρέος.
Η χρηματοδοτική απουσία του ΔΝΤ ανεβάζει τον λογαριασμό για τις χώρες της ευρωζώνης –κάτι που προφανώς θα αυξήσει τις απαιτήσεις προς την ελληνική πλευρά για προαπαιτούμενα και μέτρα –τη στιγμή που στην Αθήνα εξακολουθούν να πιστεύουν ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με μαγικές συνταγές και ριφιφί στο Νομισματοκοπείο.
