Δεν ξέρω αν οφείλεται σε προφανή έλλειψη επιχειρημάτων, κατάδηλη απουσία φαντασίας ή ιδεοληπτική εμμονή στο by the book της παράδοσης. Οπως και να ‘χει, η συνθηματολογία της αριστερής ρητορικής, έτσι όπως διατυπώνεται κυρίως αλλά όχι αποκλειστικά, από τη δραχμολάγνα τάση του ΣΥΡΙΖΑ, μοιάζει να έρχεται κατευθείαν από τα πρώτα καθίσματα της Λήδρας. Της μπουάτ όπου ο Πάνος Τζαβέλλας τραγουδούσε τον «Αντάρτη του ΕΑΜ» και η υπογράφουσα δηλώνει ευθαρσώς ότι έχει κάνει ρεβεγιόν. Στα της δεκαετίας του 1980 τότε τάση επέβαλλε να μιλάμε σε κομμουνιστορουστίκ διάλεκτο. «Μαριώ φέρε το καρβέλι» θυμάμαι να λέει γνωστός λογοτέχνης στη σύντροφό του και να φέρνει η γυναίκα που τη φώναζαν Μαίρη το ψωμί του τοστ.

Σήμερα όμως, με την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού να κοντεύει να τριανταρίσει –και τον φαντασιακό να μην αισθάνεται πολύ καλά τελευταία –αυτό το λανγκάζ μοιάζει εξαιρετικά παρωχημένο. Οι συντροφικοί χαιρετισμοί με τις υψωμένες γροθιές, οι πάλες των τάξεων, τα προλεταριάτα και οι εργατιές, τα ντόπια και ξένα συμφέροντα και μονοπώλια αλλά και οι Ιούνηδες και οι Ιούληδες πρέπει να αντικατασταθούν από νέα εκφορά λόγου που θα περιγράφει τα νέα κοινωνικά τοπία. Διότι αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, το λεξιλόγιό της επαναλαμβάνεται ως μπαλαφάρα και το βερμπαλιστικό «καρβέλι» μπουκώνει αποκλειστικά το θυμικό ώστε να μην εκδηλωθεί η λιμοκτονία της κοινής πολιτικής λογικής. Και δεν αξίζει στην ιστορία της Αριστεράς να μένει κολλημένη στον βάλτο της γραφικότητας μηρυκάζοντας τα ξεροκόμματα ενός ηρωικού παρελθόντος της.

Τελευταία Νέα