Είναι βολικό πράγμα η γροθιά. Εκτονωτικό. Και, κυρίως, εύκολο. Ολοι την υψώσαμε σε κάποια στιγμή της ζωής μας. Τέλος πάντων όχι όλοι, αρκετοί. Στο αμφιθέατρο, σε μια διαδήλωση, σε μια κηδεία. Από συγκίνηση ή από οργή. Ακούγοντας μια ομιλία, ένα σύνθημα, ένα τραγούδι. Υψώσαμε τη γροθιά γιατί θέλαμε να δηλώσουμε ότι συμφωνούσαμε με αυτό που ακούγαμε και ήμασταν έτοιμοι να αγωνιστούμε γι’ αυτό. Ακόμη και το αίμα μας θα δίναμε. Αλλοι το πιστεύαμε, άλλοι κάναμε απλώς επαναστατική γυμναστική. Η γροθιά, πάντως, μας ένωνε.

Στην πρωτοσέλιδη φωτογραφία του χθεσινού φύλλου των ΝΕΩΝ, δεν είναι σαφές σε ποιον υψώνει τη γροθιά του ο Λαφαζάνης. Μπορεί να πρόκειται για κάποιον σύντροφό του, ή έναν παλιό αγωνιστή, μπορεί πάλι ο συμβολικός χαιρετισμός να απευθύνεται στα μέσα ενημέρωσης, όχι τα εξωνημένα και υποδουλωμένα, όχι αυτά που πρέπει «να ελεγχθεί το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς ώστε να τσακιστεί η διαπλοκή», αλλά τα άλλα, τα «δικά μας», τα έντιμα και αντιμνημονιακά. Ακόμη λιγότερο σαφές είναι τι υπονοεί αυτή η γροθιά. Τι ακριβώς υπόσχεση δίνει ο αρχηγός της Αριστερής Πλατφόρμας, που έδωσε στην ιστοσελίδα της ομάδας του το όνομα της πρώτης επαναστατικής εφημερίδας του Λένιν; Και τι μέσα προτίθεται να χρησιμοποιήσει για να την εκπληρώσει;

Στην Ουκρανία της δεκαετίας του ’20, υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός για το μέλλον του σοσιαλισμού. Αρχηγός των κομμουνιστών ήταν ένας προλετάριος συγγραφέας και ποιητής που λεγόταν Μικόλα Χβιλόβι και πίστευε ότι η νέα λογοτεχνία ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αγκαλιαστεί, αλλά και να αλλάξει, η «ψυχολογική Ευρώπη». Υστερα ήρθε ο Στάλιν και η κολεκτιβοποίηση της ουκρανικής γεωργίας, από την οποία βρήκαν τον θάνατο εκατομμύρια αγρότες. Τον Μάρτιο του 1933 ο Χβιλόβι αυτοκτόνησε, ενώ τα επόμενα χρόνια η πόλη του, το Χάρκοβο, έγινε ένα από τα κέντρα του σταλινικού τρόμου.

Εναν αιώνα αργότερα, ο Λαφαζάνης μπορεί να έχει ακόμη ψευδαισθήσεις για τον Λένιν και τον δρόμο του για τον σοσιαλισμό. Μπορεί να υψώνει ακόμη τη γροθιά στη μνήμη εκείνων των ημερών. Οι γραφικότητες πάντα εξασφάλιζαν δημοσιότητα. Το πρόβλημα ξεκινά όταν συνοδεύονται από μυστικά σχέδια κατάλυσης της δημοκρατίας.