Στον σταθμό του μετρό, στην Πλατεία Συντάγματος, λειτουργεί σχεδόν σε μόνιμη βάση έκθεση γεωργικών και γαλακτοκομικών προϊόντων απ’ όλη την Ελλάδα. Στα σχεδόν 25 εκθετήρια πολύ ζωηρά και ευχάριστα πρόσωπα, άλλοτε μεσόκοπα και άλλοτε νεαρά, πωλητών και πωλητριών σε καλούν, αφού δοκιμάσεις τις ελιές, τα τυριά, τα παξιμαδάκια και ό,τι άλλο από τα ξεχειλισμένα μικροσκοπικά καλαθάκια που κρατάνε, να δώσεις μια μικρή ή μεγάλη παραγγελία σε σχέση με το προϊόν που συμβαίνει να συνδυάζει για σένα μαζί με την ωραία γεύση και μια συμφέρουσα τιμή. Εχει κάτι το συγκινητικό αυτή η «δοσοληψία», καθώς στο πιο κοσμοβριθές σημείο της πρωτεύουσας νιώθεις αιφνίδια να αναπολείς τη δύναμη και την ποικιλία της πεδινής και ορεινής ελληνικής υπαίθρου που φθάνει συμπυκνωμένη σε μια μπουκιά στο στόμα σου.

Δεν έκαναν τίποτε άλλο οι δύο άψογα ντυμένες και περιποιημένες, εκεί γύρω στα 40 –νύχια, μαλλιά, φουλάρια, φαρδιές φούστες, γυαλιά με αστραφτερούς σκελετούς, πανάκριβες τσάντες -, το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής παρά να δοκιμάζουν ό,τι τους πρόσφεραν τα προτεταμένα χέρια των πωλητών ή, αν τύχαινε ένας πωλητής να μην κρατάει καλαθάκι, να του ζητούν να κόψει από το κλεισμένο μέσα στη γυάλα ακέραιο σώμα του προϊόντος ένα μικρό κομμάτι. Με τέτοια νωχελική και αφ’ υψηλού άνεση που συμπέραινες ότι μια πλειάδα τουλάχιστον από τα εκτεθειμένα προϊόντα θα γέμιζε ως παραγγελία τις σακούλες που θα έπαιρναν φεύγοντας. Μια ασήμαντη όμως λεπτομέρεια έδειχνε πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί. Η επιμονή της μιας γυναίκας να δοκιμάσει οπωσδήποτε η δεύτερη ένα προϊόν δύο και τρεις φορές ώστε η ολοκληρωμένη πια αίσθηση της γεύσης του να της επιτρέψει να δώσουν από κοινού την παραγγελία.

Το «κερδισμένο» εικοσάλεπτο για τις ίδιες που θα αισθανόταν ότι το χάνει όποιος είχε αντιληφθεί την όλη διαδικασία, αλλά δεν μπορούσε να απαγκιστρωθεί, θα κατέληγε με τις δύο γυναίκες να αναχωρούν θριαμβευτικά χωρίς την ελάχιστη ανησυχία μη τυχόν και κάποιος είχε αντιληφθεί το τέχνασμα –έτσι να το χαρακτηρίσουμε; -, γεγονός που θα ήταν αδύνατο να το υλοποιήσουν αν ήταν η πραγματική πείνα που τις είχε αναγκάσει να το επινοήσουν.