Είναι απλό. Δεν θα τους δείξουμε στις κάμερες. Θ’ αράξουν στο «ριζόρτ». Θα κάνουν τα μπάνια τους. Θα πέσουν κι οι υπογραφές μέσα στον Αύγουστο κι όλα οκέι. Τελειότης. «Κι από Σεπτέμβρη, Οκτώβρη βλέπουμε».

Ο Αλέκος Φλαμπουράρης δεν αστειεύεται. Οταν λέει ότι είναι «ευμενής μεταχείριση» να κρύψουμε τους επιτηρητές των δανειστών σε κάποιο ξενοδοχείο, μπορεί να χαριτολογεί ελαφρώς. Εκφράζει όμως μια ανάγκη της κυβέρνησης.

Την προεκλογική ανάγκη να καμουφλαριστεί η επιτήρηση. Να φανεί ότι η επιτήρηση που η ίδια υφίσταται δεν είναι μια επιτήρηση σαν τις άλλες.

Ολα αυτά – οι χίλιες και μία μετονομασίες της τρόικας, οι δημιουργικές ασάφειες, τα κυνηγητά στα ξενοδοχεία –μοιάζουν ήδη ρετρό. Μοιάζουν με μάχες γοήτρου ήδη δοσμένες και χαμένες. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση εξακολουθεί να θεωρεί αυτούς τους ελιγμούς χρήσιμους για την εικόνα της, παρά τη βλάβη που προκαλούν στις διαπραγματεύσεις, επιβεβαιώνει και το πνεύμα με το οποίο χαράσσει τη στρατηγική της. Αυτό το πνεύμα ενσαρκώνει με την πιο αβίαστη φυσικότητα ο Φλαμπουράρης.

Ακολουθώντας τη φλαμπουράρειο ανάγνωση της πραγματικότητας, μπορεί κανείς να ξαναδιαβάσει τις «βεβαιότητες» που καθοδήγησαν την κυβέρνηση το τελευταίο εξάμηνο. Τη βεβαιότητα για το πώς λειτουργεί η Ευρώπη –που θα υποχωρούσε μπροστά στις εκλογικές εντολές και τις νομισματικές απειλές ενός κράτους – μέλους. Τη βεβαιότητα για τους διεθνείς συσχετισμούς –τα δισ. του ρωσικού αγωγού και τα δισ. των BRICS. Την αντίληψη για τον τρόπο που λειτουργεί η ίδια η οικονομία –όπου το κλείσιμο των τραπεζών ήταν πρόβλημα περίπου μόνο για τους κεφαλαιούχους.

Σε κανένα από αυτά τα «στρατηγήματα» δεν είναι εύκολο να διακρίνει κανείς εκ των υστέρων τη στρατηγική. Φαίνεται ότι «πλάνο άλφα» ή «πλάνο βήτα» υπήρχε μόνο για τις ανάγκες των δημοσιογραφικών κατασκευών. Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι όλα τα κορυφαία στελέχη –του Πρωθυπουργού μη εξαιρουμένου –ομολογούν τώρα ότι «τα δοκίμασαν όλα». Επαιξαν με όλα τα σενάρια, πριν το ρεύμα της πραγματικότητας τους ξεβράσει στη συμφωνία που –τι να έκαναν; –αναγκάστηκαν να συνυπογράψουν.

Πώς έχει αλλάξει αυτή η περιπέτεια την κυβέρνηση; Μόλις το Σάββατο ο υπουργός Επικρατείας έλεγε ότι «ο κόσμος θα δει ότι αγωνιζόμαστε για τα συμφέροντά του όταν ασκήσουμε κυβέρνηση».

Τόσους μήνες ο Φλαμπουράρης δεν αισθάνεται ότι έχει μεγαλώσει κυβερνητικά. Φαίνεται ότι δεν είναι ο μόνος που νιώθει έφηβος. Φαίνεται ότι εκφράζει μια συλλογική αντίληψη. Την αντίληψη της Αριστεράς που αδικήθηκε από την Ιστορία. Που οι συνθήκες δεν την έχουν αφήσει ακόμη να κυβερνήσει. Και περιμένει να ωριμάσουν –οι συνθήκες.