Αναζήτηση
Δεν μου αρέσει να κάνω προβλέψεις, αλλά έχω την αίσθηση ότι μάλλον κάνουμε λάθος να πιστεύουμε ότι το αστέρι αυτού του ανασχηματισμού, ο οποίος έχει συνταράξει όλη την Ευρώπη, είναι ο Χαϊκάλης! Οχι. Κάτι μου λέει πως την επίζηλη θέση, το γνωστό «and the Oscar goes to…» θα το κατακτήσει χωρίς μεγάλη προσπάθεια η νέα εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ακτινολόγος το (κύριο) επάγγελμα, κυρία Ολγα Γεροβασίλη.
Η αγαπημένη του κοινού (όπως διαβλέπω) εκπρόσωπος «μιλάει τα ελληνικά από… μετάφραση και ως εκ τούτου θα χρειάζεται απαραιτήτως μεταφραστή στο briefing», σύμφωνα με μια δήλωση που μου έκανε ο άνθρωπός μου στο Μαξίμου, ο οποίος γνωρίζει τα πράγματα εκ των έσω.
Φυσικά δεν θα υιοθετήσω αυτού του είδους τις απόψεις, οι οποίες είναι προφανές ότι διακινούνται προκειμένου να «θαμπώσουν» την εικόνα του ειδώλου, υποθέτω, κάθε αρτινής νοικοκυράς.
Χρησιμοποίησα το ρήμα «υποθέτω» όχι τυχαία. Διότι πού αλλού να αποδώσω το γεγονός ότι σε αντικειμενικό ρεπορτάζ «επιτόπου», στην Αρτα δηλαδή, τηλεοπτικού σταθμού άμα τη υπουργοποιήσει της μεγάλης αρτινής πολιτικού βρέθηκαν να πουν δυο καλά λόγια γι’ αυτήν ο… υπεύθυνος του γραφείου της στην πόλη (Τατσιόπουλος λέγεται το παλικάρι…) και μια περιφερειακή σύμβουλος την οποία είχε στον συνδυασμό της στις περυσινές εκλογές.
Αυτός ο Τατσιόπουλος είναι και διαχειριστής ενός blog στην Αρτα, tilevoasartas ονομάζεται, το οποίο σου λέει απηχεί τις απόψεις της κυρίας υπουργού.
Εγώ από την πλευρά μου δεν έχω να επισημάνω τίποτε περισσότερο, παρά μόνο το εξής: ας δοθεί μια προσοχή εκ μέρους της να μη διαχυθούν τίποτε κρατικές διαφημίσεις προς τα εκεί, διότι καιροφυλακτούν οι κακόπιστοι και δεν πρέπει. Αλλωστε θεωρώ πως (της) αρκούν διάφορα παρεμφερή προβλήματα που αντιμετωπίζει από αυτούς τους κακόπιστους. Δεν είναι ανάγκη να προσθέτει και άλλα. Νομίζω…
Πυγμή
Υπενθυμίζω επίσης ότι ο προηγούμενος κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο Gabriel Σακελλαρίδης, «χάθηκε» εν μια νυκτί – ήταν, μου είπαν, το μεσημέρι (χα! νύχτα – μεσημέρι, τι λέω ο άνθρωπος…) του ανασχηματισμού, την περασμένη Παρασκευή, όταν ύστερα από έναν γενναίο καβγά (ΚΑΒΓΑ!!) με τον πρόεδρο Αλέξη ο τελευταίος αποφάσισε να απομακρύνει οριστικά και αμετάκλητα από το επιτελείο του τον φίλο μου τον Gabriel.
Ο μικρός είχε βασικές ενστάσεις για το ύφος και το περιεχόμενο του κυοφορούμενου ανασχηματισμού και ο άλλος, ο πρόεδρος Αλέξης δηλαδή, αποφάσισε να δείξει πυγμή (που δεν έδειξε με κανέναν άλλον και πολύ περισσότερο με Λαφαζάνη, Μπαρουφάκη κ.λπ.) στον Σακελλαρίδη. Οχι πραγματικά, δυνατός ο Τσίπρας, πολύ δυνατός…
Ζητείται ομπρέλα
Ψιχαλίζει; Οχι, βρε κουτό, μας φτύνουν. Το σχετικό ανέκδοτο, που δεν είναι ακριβώς ανέκδοτο αλλά περιγράφει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής για ορισμένους, θυμήθηκα χθες το μεσημέρι συνομιλώντας με σοβαρό (υπάρχουν και τέτοιοι) κυβερνητικό παράγοντα, ο οποίος ήθελε σώνει και καλά να με πείσει ότι πολιτικό θέμα για τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει από τη στιγμή που η κοινοβουλευτική δύναμη των δύο κομμάτων που μας κυβερνούν (λέμε τώρα…) «πέσει» κάτω από τους 120 βουλευτές – σήμερα είναι 123.
Φυσικά διέκοψα τη συζήτηση διότι δεν είχε κανένα νόημα να εκνευριστώ μεσημεριάτικα. Αλλά αισθάνθηκα την ανάγκη να υποκλιθώ (βαθιά υπόκλιση τύπου Λφαζάνη – έχει κάνει σχολή ο άνθρωπός μου) στην άνεση με την οποία σερβίρουν το σχετικό παραμύθι.
Εξηγούμαι, για να μην παρεξηγηθώ: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απολέσει τη «δεδηλωμένη» και υπάρχει σοβαρό πολιτικό πρόβλημα στη χώρα, από την ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης: 39 βουλευτές επέλεξαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να καταψηφίσουν το πρώτο σκέλος των προαπαιτούμενων για τη συμφωνία. Τους έχουν απομείνει ακριβώς 123 βουλευτές, από τους οποίους οι 13 είναι του Καμμένου. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν διαθέτει αυτή τη στιγμή 110 βουλευτές. Για ποιο όριο των 120 μιλούν; Εκτός πια και αν έχουν συγχωνευθεί με το καμμένο κόμμα και μας το κρύβουν. Και να είναι ας πούμε η τελευταία κορυφαία πολιτική κίνηση Τσίπρα, η υπουργοποίηση του comedien Χαϊκάλη το δαχτυλίδι του αρραβώνα…
Εκ βαθέων ενημέρωση
Φυσικά ένα από τα πράγματα που έκανα χθες ήταν «ρεπορτάζ Χαϊκάλη». Αγωνιώ. Φαντάζομαι και πολλοί άλλοι. Αναζήτησα τις πηγές μου για με πληροφορήσουν πώς ήταν η πρώτη εργάσιμη ημέρα στο υπουργείο του αγαπημένου star, αλλά όπως μου είπαν «ενημερώνεται». Υποθέτω ξεκίνησαν από τα βασικά. Του είδους «κύριε Χαϊκάλη, υπάρχει ένα σύστημα το οποίο λέγεται Ασφαλιστικό. Κάθε εργαζόμενος από τη στιγμή που ξεκινάει να εργάζεται καταβάλλει τις λεγόμενες ασφαλιστικές εισφορές. Το ίδιο και ο εργοδότης του. Αυτές συγκεντρώνονται όλες σε έναν κουμπαρά, ένα ταμείο, και από αυτόν τον κουμπαρά, όταν ο εργαζόμενος φθάσει σε ηλικία αποχώρησης από την εργασία του παίρνει ένα πράγμα που λέγεται σύνταξη…».
Διαβλέπω να διαγράφεται μια καχυποψία ως προς αυτό, και δεν το θέλω. Στο κάτω κάτω για υπουργό μιλάμε, δεν τον προετοιμάζουν και για PhD στο Ασφαλιστικό. Μην τρελαθούμε κιόλας…
Κάποτε στην Αχαΐα
Επειδή ωστόσο όλα τα πράγματα έχουν μιαν αρχή (όπως και τέλος φυσικά), ας μη μεμψιμοιρεί κανείς για την περίπτωση Χαϊκάλη, διότι εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, τον άνθρωπο δεν τον ανακάλυψε ο Καμμένος. Πολλώ δε μάλλον δεν έπεσε ουρανοκατέβατος. Αλλος είχε τη χαρά της αποκάλυψης, πράγμα το οποίο οφείλουμε να αναγνωρίσουμε – ή και να αποδώσουμε, διότι εμένα μου αρέσει να είμαι δίκαιος άνθρωπος. Πρόκειται για τον πρόεδρο «έσκιζα τα Μνημόνια με ρυθμό ένα την ώρα, αλλά ουδείς το θυμάται» Αντώνη! Οπως είμαι σε θέση να γνωρίζω, ο πρόεδρος Αντώνης που είχε μια εξειδίκευση στην ανακάλυψη νέων ταλέντων είχε εντοπίσει το natural talent Χαϊκάλη στην πολιτική από την εποχή της αλήστου μνήμης Πολιτικής Ανοιξης – 20 τόσα χρόνια πίσω μιλάμε. Και μάλιστα είχε εκφράσει την πρόθεση να τον «αξιοποιήσει» στις εκλογές του ‘96, τοποθετώντας τον υποψήφιο στη Β’ Αθήνας, αλλά το έργο έμεινε στη μέση επειδή κάποιοι – δεν θα τους κατονομάσω σε αυτήν τη φάση – υπονόμευσαν την υποψηφιότητα. Τον έστειλαν δε στην Αχαΐα υποψήφιο, αλλά οι καχύποπτοι Αχαιοί ουδόλως εκτίμησαν την παρουσία του: 1.006 ψήφους έλαβε στις εκλογές. Τέτοια γίνονταν εκείνη την εποχή στην Αγρια Δύση…
Εκείνοςκι εκείνος
Κοίτα να δεις που στο τέλος θα μας ζητήσουν και τα ρέστα για το «ουάου» αγόρι Βαρουφάκη, το οποίο ζει πια μέσα στις καρδιές μας. Αναφέρομαι στους συριζαίους, και δη στην αγαπημένη «Αυγή», η οποία με άρθρο της την Κυριακή κάνει ένα μάτσο φιτίλια τον Γιάνη με ένα νι superstar. Ως και «μαθητευόμενο υπουργό» τον χαρακτήρισε. Συγγνώμη, ρε σύντροφοι, ποιος τον επέλεξε; Γιατί αυτό δεν είδα να αναφέρεται πουθενά στο ρεπορτάζ. Να απαντήσω εγώ; Απαντώ: ο Τσίπρας. Ποιος τον στήριξε; Απαντώ και πάλι εγώ, διότι δεν θα περιμένω: ο Τσίπρας. Φταίει ο Βαρουφάκης για το τι έκανε όλους αυτούς τους μήνες ως υπουργός; Μην μπει κανείς στον κόπο να απαντήσει, απαντώ αμέσως και πάλι εγώ: ο Τσίπρας. Αρα; Τι να λέμε τώρα για την ευρηματικότητα του ανθρώπου, το κριτικό του πνεύμα, την ικανότητα αξιολόγησης των συνεργατών του, τη γνώση, την εμπειρία και βεβαίως το πολιτικό του αισθητήριο. Του Τσίπρα πάντα…
