Οι τίτλοι δεν λένε σχεδόν ποτέ την αλήθεια. Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης έφερε μέχρι χθες τον τίτλο του γενικού γραμματέα Συντονισμού. Ομως, στην πραγματικότητα ήταν τόσο γραμματέας Συντονισμού όσο είναι υπουργός Συντονισμού ο Αλέκος Φλαμπουράρης.

Ο νέος αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης δεν είναι απλώς ένας ατυχήσας πολιτευτής –όγδοος στην Α’ Αθηνών –για την αποκατάσταση του οποίου εφευρέθηκε κάποτε μια γενική γραμματεία. Πέρα από τους τίτλους, διατηρεί όντως έναν φλαμπουράρειο ρόλο στον πυρήνα του περιβάλλοντος Τσίπρα.

Ως στέλεχος της εταιρείας δημοσκοπήσεων VPRC είχε τα «νούμερα» –και τα αποκρυπτογραφούσε όχι μόνο για το επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τα φίλια προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΜΕ. Η ανάληψη διοικητικού και τώρα υπουργικού αξιώματος ήταν απλώς η επισημοποίηση της προσωπικής του εγγύτητας προς τον Πρωθυπουργό.

Πάντως, ο νέος αναπληρωτής υπουργός δεν ανήκει στο είδος των έμπιστων συμβούλων που μένουν στο ημίφως του παρασκηνίου. Είχε ανέβει από νωρίς στα κάγκελα του Διαδικτύου. Είχε σταδιοδρομήσει ως κομματικός μονομάχος που δεν φοβάται μήπως λερωθεί από τα αίματα. Βρέθηκε μέχρι και σε ρόλο αντι-Μουρούτη, ανοίγοντας βεντέτα με τον συνεργάτη του Σαμαρά όταν οι δημοσκοπικές του εκτιμήσεις είχαν ενοχλήσει τους σαμαρικούς.

Ο Βερναρδάκης συνέχισε –αν δεν όξυνε –την ίδια πολεμική και μετά τις εκλογές, χωρίς την αυτοσυγκράτηση που θα ανέμενε κάποιος από ένα στέλεχος ταυτισμένο με τον Πρωθυπουργό. Το βιτριολικό ύφος μπορεί να είναι προσωπικό, δεν είναι όμως η ατζέντα. Οι επιθέσεις του Βερναρδάκη κατευθύνονται χειρουργικά ενάντια σε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελίζεται ότι θα ανατρέψει ως «σύστημα».

Στο στόχαστρο είναι τα καθιερωμένα σκιάχτρα. Οι δημοσιογράφοι –με τα ονοματεπώνυμά τους –που εκπροσωπούν τις λάθος απόψεις. Οι δημοσκόποι που κάνουν τις λάθος ερωτήσεις. Ο διοικητής της ΤτΕ που προωθείται από σκοτεινά κέντρα για Πρωθυπουργός. Η «εξαγορασμένη» ΓΣΕΕ που τάχθηκε υπέρ του Ναι σε μια «ωμότατη αποδοχή της λιτότητας» –που η κυβέρνηση έσπευσε σε δεύτερο χρόνο να προσυπογράψει.

Ο Βερναρδάκης πυροβολεί όλους τους προβλεπόμενους στόχους με το προβλεπόμενο οπλοστάσιο. Ακόμη και με την προβλεπόμενη διολίσθηση στην πατροπαράδοτη συνωμοσιολογική καχυποψία της Αριστεράς –όταν, ας πούμε, σπεύδει να καταγγείλει σκοτεινούς υποκινητές με τεκμήριο τις σφυρίχτρες των διαδηλωτών στο «Μένουμε Ευρώπη».

Ως ημιεπίσημη σφυρίχτρα της νέας εξουσίας, ο υπουργός κρατάει ζεστό το αφήγημα περί «ανένδοτου» κατά των συμφερόντων –που με άλλα ονόματα έχει ανασύρει κάθε εξουσία, ιδίως όταν πιέζεται πολιτικά. Ο ίδιος πάντως αποτελεί ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιχειρήσει μέχρι στιγμής τη χιλιοτραγουδισμένη «αλλαγή καθεστώτος». Οχι ως εκρίζωση, παρά ως υποκατάστασή του. Ως φύγε συ –έλα συ.