Αναζήτηση
Κανένας ανασχηματισμός δεν είναι μόνο διαχείριση ανθρώπινων πόρων. Ολοι είναι και διαχείριση συμβόλων. Μετρώντας το συμβολικό της φορτίο, η κυβέρνηση που προέκυψε την περασμένη Παρασκευή είναι κυβέρνηση Παύλου Χαϊκάλη.
Η επιλογή του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων αποκαλύπτει για την κυβέρνηση πολύ περισσότερα από ένα πάρε-δώσε μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων. Πολύ περισσότερα ακόμη και από τις πρωθυπουργικές προθέσεις για τη βραχύτητα του βίου της. Πλαγίως αποτυπώνει και πώς βλέπει ο αυτουργός του ανασχηματισμού το κυβερνητικό πρόγραμμα –ας μην το λέμε ακόμα Μνημόνιο –που έχει συνομολογήσει.
Ο Χαϊκάλης δικαιούνταν πάντως αυτή τη διάκριση. Τη δικαιούνταν γιατί συνέβαλε όσο λίγοι στο άνοιγμα του παρόντος πολιτικού κύκλου. Εκείνος ήταν που ως πρόθυμο θύμα έδωσε υπόσταση στη θεωρία των κουμπαράδων. Εκείνος έπαιξε –σε σκηνοθεσία Λαζόπουλου και συμπαραγωγή ΣΥΡΙΖΑ –το τηλεοπτικό νούμερο που εμπέδωσε τη θεωρία στις συνειδήσεις των τηλεθεατών. Οι «πειρατικές» βιντεοταινίες, που έφτιαξαν το κλίμα υπό το οποίο κατέστη δυνατή η διάλυση της προηγούμενης Βουλής, ήταν οι πρώτες σκηνές του έργου που εκτυλίσσεται έξι μήνες τώρα.
Αλλά και πριν από τους κουμπαράδες, ο Χαϊκάλης, ως επαγγελματίας του θεάματος, είχε επιστρατεύσει όλες του τις δεξιότητες για να υπηρετήσει το αντιμνημονιακό δόγμα. Πρόκειται για το μείγμα αντισυστημικής και αντιευρωπαϊκής οργής που εξακολουθεί να αποτελεί την ιδεολογική γόμωση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, πλέον ως μετα-αντιμνημόνιο.
Για να συμπληρωθεί το μωσαϊκό των συμβολισμών, στον γνήσιο μετα-αντιμνημονιακό Χαϊκάλη δεν ανετέθη ένα ελαφρύ χαρτοφυλάκιο. Ανετέθη το Ασφαλιστικό. Δηλαδή ένα χαρτοφυλάκιο που συμβολίζει τη διαχρονική αδυναμία του πολιτικού συστήματος να αντιμετωπίσει μια αριθμητικά προδιαγεγραμμένη χρεοκοπία. Ο κωμικός των ΑΝΕΛ εντάσσεται έτσι σε μια γενεαλογία, πρώτος κρίκος της οποίας ήταν ο Τάσος Γιαννίτσης.
Ακόμη και αυτοί που ενοχλούνται αισθητικά από το είδος του πολιτικού που ενσαρκώνει ο Χαϊκάλης δεν μπορούν παρά να του αναγνωρίσουν στέρεα κοινωνική αναφορά. Εκφράζει τη λαϊκή αγανάκτηση και τις δοξασίες για την προέλευση της κρίσης αδιαμεσολάβητα, αναπαράγοντάς τες σαν μιντιακό μεγάφωνο.
Ως προς αυτήν τη λειτουργία του, δεν είναι περισσότερο σόουμαν απ’ ό,τι οι υπόλοιποι συνάδελφοί του στη Βουλή που σταδιοδρομούν σαν ομιλούσες μούντζες.
Χαϊκάληδες υπήρχαν πάντα. Υπήρχαν όμως και λεφτά. Υπήρχε μια δημόσια ζωή στην οποία οι Χαϊκάληδες άφηναν μικρό αποτύπωμα –ακόμη και όταν για λόγους επικοινωνιακού χρωματισμού βρίσκονταν σε θέσεις ευθύνης. Ο μεγεθυντικός φακός της κρίσης –και της ευρωπαϊκής επιτήρησης –δίνει πλέον ασύμμετρο μέγεθος στις περιπτώσεις που κάποτε είχε κανείς την πολυτέλεια να απολαύσει ως συγγνωστές γραφικότητες.
Συνοψίζοντας τους συμβολισμούς, σε ένα κυβερνητικό σχήμα που συγκροτείται σε συνθήκες –και μάλλον ερήμην της –εθνικής ανάγκης ο Χαϊκάλης είναι το θεατρικό μέγεθος που αντανακλά το ύφος των Ιουλιανών του 2015. Το ύφος ενός δράματος που παίζεται σαν αξιοδάκρυτη φάρσα.
