Αναζήτηση
Λίγα πράγματα μπορούν να με εκπλήξουν πλέον. Σαράντα χρόνια… φούρναρης, τα έχω δει όλα (ή έστω σχεδόν όλα) στην πολιτική, άρα τίποτε από όσα συμβαίνουν δεν μπορούν να με συνταράξουν. Ή να με καταπλήξουν. Εχω δει να συμβαίνουν πολύ χειρότερα και έχω δει και άλλα που ποτέ δεν μαθεύτηκαν προς τα έξω, ακόμη πιο άγρια.
Εναλλαγή ομηρειών
Είχα αναφερθεί εδώ, αρκετές φορές μάλιστα, στην ιδιότυπη ομηρεία στην οποία βρίσκεται ο πρόεδρος Αλέξης και με την οποία σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος. Αν θα είναι δηλαδή όμηρος των συντρόφων του (λέμε τώρα…) ή της αντιπολίτευσης.
Οπως φάνηκε την περασμένη Τετάρτη και θα επιβεβαιωθεί και την Τετάρτη που μας έρχεται, η επιλογή του είναι να λειτουργήσει από εδώ και πέρα υπό την ομηρεία της αντιπολίτευσης –ΝουΔου, Το Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ. Του φαίνονται πιο ευγενικοί αυτοί έναντι των «άλλων» που του «υπόσχονται» τον σταυρό του μαρτυρίου, καρφιά στα νύχια, κομμένες μύτες, πυρακτωμένα σφραγίσματα.
Οχι σε όλα
Εκλογές, μια κουβέντα είναι. Αυτή είναι η δική του πρόθεση. Του Τσίπρα. Οι άλλοι, οι δανειστές, αυτοί που αφειδώλευτα –και με το αζημίωτο, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους –βάζουν το «μπαγιόκο» (έκφραση slang για τα χρήματα) για να κινηθεί η σκουριασμένη μηχανή, θα δεχθούν εκλογές σε τρεις μήνες;
Μμμμμμ, δύσκολο μου φαίνεται. Μας κόστισε κάπου 25 δισ. η ιστορία του δημοψηφίσματος Αριστερή Πλατφόρμα (αυτή το επέβαλε ουσιαστικά με την ύπαρξή της, να μη λάβει το όνομά της;), είδαμε και πάθαμε να στανιάρουμε, εκλογές τόσο σύντομα; Θα μας πάρουν στο «ψιλό» και δεν πρέπει. Ή (με) τις πέτρες. Πάντως ο σχεδιασμός ήταν εξαρχής αυτός. Γίνει ό,τι γίνει στον δρόμο για το Μνημόνιο και μετά «εκλογές, να τους πετάξουμε έξω αυτούς».
«Αυτοί» τώρα, παλιές καραβάνες στα εσωκομματικά κομμουνιστικά, δεν πρόκειται να πέσουν αμαχητί, ανεξάρτητα από το αν ο Τσίπρας κρατάει και το μαχαίρι και το πεπόνι της λίστας, άρα είναι πολύ πιθανό να φάει αυτός το πεπόνι και οι άλλοι να τον κοιτάζουν να φτύνει τα κουκούτσια με το στόμα. Οπότε τι θα κάνουν (τι άλλο μπορούν να κάνουν;), θα αποχωρήσουν εκόντες άκοντες.
–Θα κάνετε κόμμα; είχα ρωτήσει στις αρχές της εβδομάδας τον «αρχηγό» Παναγιώτη Λαφαζάνη.
–Κόμμα; Οχι βέβαια.
–Μα δεν θα φύγετε;
–Εγώ δεν πρόκειται να πάω πουθενά. Εγώ υπερασπίζομαι αρχές και αξίες του κόμματος. Αν θέλουν να φύγουν, ας φύγουν άλλοι.
Αλλο λόμπι
Φοβάμαι επίσης (να ‘χαμε να λέγαμε ότι φοβάμαι…) ότι στην ψηφοφορία της Τετάρτης ενδέχεται τα «όχι» να είναι περισσότερα από αυτά που παρουσιάστηκαν στην ψηφοφορία της περασμένης Τετάρτης. Οπως μου εξήγησε κοινοβουλευτικός με μεγάλη εμπειρία περί αυτά χθες, «την Τετάρτη στα μέτρα που θα ψηφιστούν θα συμπεριλαμβάνονται και εκείνα που αφορούν τον εκσυγχρονισμό της Πολιτικής Δικονομίας και που αγγίζουν άμεσα τους δικηγόρους».
–Ε, και;
–Υπάρχει το λόμπι των δικηγόρων της Βουλής, που μαζί με τους γιατρούς είναι το πολυπληθέστερο στο Κοινοβούλιο. Μην ξαφνιαστείς να δεις δικηγόρους – βουλευτές να καταψηφίζουν.
Ενημερώθηκα, δεν θα αιφνιδιαστώ…
Προβλέψεις
Ο πρόεδρος Βαγγέλης, ο «μεταβατικός», όχι το ex president of PASOK, μου ανέλυσε σε μια ολιγόλεπτη συνομιλία που είχαμε στον απόηχο της ψηφοφορίας της Τετάρτης το πραγματικό πρόβλημα Τσίπρα:
–Κυβερνάει ως κυβέρνηση μειοψηφίας επειδή η αντιπολίτευση έχει μια δεδομένη στάση υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Αν όμως στην ψηφοφορία της Τετάρτης χάσει και άλλους πέραν των 39, τότε έχει πραγματικό πρόβλημα παραμονής στην εξουσία. Αν δεν χάσει, και αυτοί που τον αμφισβητούν παραμείνουν 39 ή και μειωθούν, θα μας πάει σε εκλογές τον Σεπτέμβριο να ξεκαθαρίσει το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί προφανώς δεν μπορεί εμείς να ψηφίζουμε επ’ άπειρον νόμους και αυτός να κυβερνάει σαν να μη συμβαίνει τίποτε. Κυβερνάει, να αναλάβει και το κόστος των αποφάσεών του, όχι να περνάει αλώβητος απ’ όλα αυτά…
Ανεπίδεκτοι
Πάντως διανύουμε μέρες μυστήριες, γκαστρωμένες. Ετούτος ο Ιούλιος δεν μοιάζει με κανέναν άλλον –παρά με εκείνο τον καταραμένο Ιούλιο του ’74: 15 του μηνός ήταν που η χούντα του Ιωαννίδη επιχείρησε να ανατρέψει τον Μακάριο στην Κύπρο και άνοιξε την πόρτα στους Τούρκους να καταλάβουν το μισό νησί πέντε ημέρες αργότερα –στις 20. Ακριβώς 41 χρόνια πριν.
Ο βασιλιάς δεν έχει απόδειξη
Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορούν μόνο τους οπαδούς ή τους ψηφοφόρους του κόμματος, αλλά ολόκληρη τη χώρα. Οχι μόνο διότι η ηχηρή παρουσία τής υπό τον Παν. Λαφαζάνη αριστερής πτέρυγας του κόμματος απειλεί να ακυρώσει ακόμη και αυτή την προβληματική παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ. Αλλά και γιατί αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, σοβαρότατο παράγοντα αναταραχής στην προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να ισορροπήσει, ώστε να μπορέσει να αντιμετωπίσει με νηφαλιότητα τις πολλαπλά επικίνδυνες καταστάσεις που δημιουργούνται γι’ αυτήν εντός και εκτός Ελλάδας.
Οι έξι μήνες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αποδείχθηκαν καταστροφικοί, και ιδιαίτερα ακριβοί: οι υπολογισμοί των αρμοδίων θέλουν να μας έχουν κοστίσει συνολικά σχεδόν 50 δισ. ευρώ. Είναι το αποτέλεσμα των παλινωδιών του Πρωθυπουργού, των αβελτηριών και της αδυναμίας του να κυβερνήσει. Γιατί; Διότι, όπως όλοι παραδέχονται, προσπαθούσε συνεχώς να συγκεράσει τις απόψεις των συνιστωσών που βρίσκονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα τις δικές του απόψεις και της κυρίαρχης τάσης στο κόμμα με εκείνες της Αριστερής Πλατφόρμας.
Οπως αποδείχθηκε, αυτό στάθηκε αδύνατο. Και οι ειδικοί περί τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ ανατρέχουν μερικά χρόνια πίσω για να εντοπίσουν τις ευθύνες γι’ αυτή την κατάσταση. Ηταν το διάστημα στο οποίο ο Τσίπρας ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησε με συνεχείς και ισχυρές δόσεις λαϊκισμού και υποσχεσιολογίας να ακυρώσει τον αριστερίστικο λόγο του Παν. Λαφαζάνη και των συντρόφων του.
Το αποτέλεσμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ να καταφέρει να κερδίσει τις εκλογές. Αλλά ήταν μια νόθα νίκη. Νίκη χωρίς βάσεις, ένα οικοδόμημα στον αέρα. Γιατί ο Τσίπρας από άγνοια ή από φόβο δεν έκανε ό,τι και οι περισσότεροι ηγέτες έκαναν ή κάνουν: δεν σκότωσε τον βασιλιά για να γίνει βασιλιάς. Νόμισε ότι μπορούσε να κυβερνήσει με την ανοχή του. Τώρα, θα μας σύρει σε μια νέα εκλογική αναμέτρηση για να κάνει διά της κάλπης αυτό που δεν έκανε πριν από τρία ή πέντε χρόνια: να επιβληθεί ξεκαθαρίζοντας το εσωκομματικό τοπίο. Αλλά η συνεχής προβολή στο ευρύ πολιτικό πεδίο του εσωκομματικού του προβλήματος μόνο δεινά έχει να επισωρεύσει στη χώρα. Και δεν είναι λύση, πότε δημοψήφισμα και πότε εκλογές για να απαλλαγεί από τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη ή τον Λεουτσάκο. Η λύση είναι να πάψει να είναι αναποφάσιστος και ευμετάβλητος. Και να μάθει να αποφασίζει. Οχι να στέκεται αναποφάσιστος μπροστά στα διόδια – να την πάρω την απόδειξη ή να μην την πάρω;
