Ηταν δύσκολος αποχαιρετισμός. Δύσκολος, αν κρίνει κανείς από τον πικρό λυρισμό και τον εκ βαθέων πρώτο ενικό. Η γενιά του Πολυτεχνείου διά της Νάντιας Βαλαβάνη αποχαιρετούσε τον «Αλέξη» της γενιάς που γεννήθηκε μετά το Πολυτεχνείο. Για την ακρίβεια, τον μισο-αποχαιρετούσε, αφού η παραιτηθείσα υπουργός κρατούσε την έδρα της στη Βουλή.

Στην επιστολή (ημι)παραίτησης όλα ήταν γραμμένα καθωσπρέπει. Στη γλώσσα της Αριστεράς που μιλάει για «πόλεμο» και «αντίσταση», «ήττα» και «συνθηκολόγηση». Είναι το ιδίωμα όσων έζησαν σαράντα χρόνια κλεισμένοι στο ορφανοτροφείο του Υπαρκτού, σε κατάσταση ιδεολογικής νάρκης: πιστοί στα δόγματα της νεότητάς τους και άπιστοι στην πραγματικότητα. Την πόρτα αυτού του ιδρύματος γκρέμισε ο «Αλέξης».

Χωρίς τον Τσίπρα, η Βαλαβάνη και η γενιά της θα είχαν μείνει εκτός Ιστορίας. Ο «Αλέξης» μπόρεσε να τους φέρει στα πράγματα επειδή δεν φαινόταν πόσο τους μοιάζει. Φαίνεται ίσως τώρα που, παρότι ο ίδιος συναντήθηκε με την πραγματικότητα, δυσκολεύεται να τους αποχωριστεί.

Η Βαλαβάνη είχε ομολογήσει ότι το χαρτοφυλάκιο που είχε αναλάβει της ήταν τελείως ξένο. Δεν ήξερε, είχε πει, καν να συμπληρώνει μόνη τη φορολογική της δήλωση. Χθες εξήγησε ότι στρατεύτηκε στο υπουργείο Οικονομικών «λόγω κομματικότητας». Αυτή η αξία του κομματικού πατριωτισμού –αν μεταφράζεται έτσι στα ελληνικά των αμύητων –είναι που συντηρεί τη συνύπαρξη της Βαλαβάνη και του Τσίπρα στο ίδιο κόμμα. Η πρώτη θέλει τη δραχμή, ως «καταστροφή μ’ ελπίδα», ενώ ο δεύτερος την απέρριψε ως σκέτη καταστροφή. Κι ωστόσο και οι δύο υποδύονται ότι μια τόσο ριζική πολιτική διαφορά δεν είναι ικανή να διαρρήξει την «κομματικότητα» –η επιβίωση της οποίας είναι εφικτή χάρη στις ψήφους των άλλων.

Ομως, ακόμη κι αν ο Πρωθυπουργός κόψει τον λώρο με τη Βαλαβάνη και τους άλλους που αμφισβητούν τις στρατηγικές επιλογές του, αυτή τη φορά δεν θα τους αφήσει ορφανούς. Τους έχει ετοιμάσει ποίμνιο. Τους έχει χαρίσει τα «παιδιά του Οχι». Τα παιδιά που ούτε θυμούνται, ούτε φοβούνται τη δραχμή και έχουν ήδη καταγραφεί στην κάλπη του δημοψηφίσματος ως ικανή εκλογική ποσότητα.

Από κάλπη σε κάλπη, ο Τσίπρας διαπαιδαγώγησε –ο ίδιος θα έλεγε «ριζοσπαστικοποίησε» –ένα ευρύ ακροατήριο. Του έμαθε να αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως αυτουργό ύφεσης και «πραξικοπημάτων». Αυτό το ακροατήριο ανδρώθηκε πολιτικά με το δημοψήφισμα. Και τώρα είναι έτοιμη λεία για τους αριστερούς και δεξιούς πατερούληδες της δραχμής.

Η Βαλαβάνη ευχαριστεί τον Τσίπρα που την έκανε για λίγο υπουργό. Θα μπορούσε να τον ευχαριστεί και για κάτι που την υπερβαίνει –ως εκπρόσωπος της Αριστεράς της δραχμής. Την παρέλαβε συνιστώσα και την παραδίδει πολιτική δύναμη.

Τελευταία Νέα